193. Ola – sierpień 2011

W końcu dotarliśmy do Barcelony wieczorem w niedzielę, więc mieliśmy przed sobą cały tydzień. Paddy zarezerwował taki hotel, że aż mnie wmurowało. Każde z nas wzięło szybki prysznic i zaczęłam rozmowę.

O: „Patrick, czemu zarezerwowałeś taki luksusowy hotel? Wystarczyłby taki, jakie mieliśmy na wycieczce.”

P: „Kochanie, to są nasze pierwsze prawdziwe wakacje, chcę, żeby były wyjątkowe.”

O: „Są wyjątkowe, bo jesteśmy razem, Ale wiesz, że w Polsce inne są realia... i może...”

P: „Wiem, co chcesz powiedzieć. Ale na ten tydzień to ja Cię zapraszam.”

O: „No tak. Chciałbyś. Poradzę sobie i w razie czego oddam Ci pieniądze w następnym miesiącu.”

P: „Nie będę dwa razy powtarzać. Rozmawialiśmy już o tym.”

O: „A czy Ty nie rozumiesz, że ja chcę być niezależna i że...”

P: „Ola, to ja jestem facetem w tym związku. Z resztą mam na Ciebie sposób na takie rozmowy.”

O: „Tym razem Ci to nie pomoże.”

P: „Chcesz się założyć?” - mówiąc to usiadł blisko mnie, wziął moją głowę w swoje ręce i zaczął delikatnie całować. Przegrałam.

Pierwsze dwa dni w Barcelonie spędziliśmy na plaży, bo chcieliśmy odpocząć. Śmialiśmy się ciągle, opowiadaliśmy historyjki z życia i dzieciństwa, opalaliśmy się, słuchaliśmy muzyki, albo razem, albo osobno. Czasem Patrick szedł sam na spacer, żeby porozmawiać z Bogiem. Pływaliśmy, chlapaliśmy się, całowaliśmy. Na szczęście Patrick znał takie bezludne plaże daleko od centrum, gdzie było w miarę pusto. Ania zadzwoniła, żeby przekazać najświeższe informacje z forum. Koncert bardzo się podobał, ta Polka z forum gdzieś mnie tam widziała, ale była tak zafascynowana Paddym, że słabo ją to obeszło. Tym lepiej dla mnie. Paddy patrzył na mnie z uwielbieniem w oczach, często przyglądał, dawał cmoki, cały czas chodziliśmy za rękę. Ten czas razem był tak cudowny, nawet nie chciałam myśleć o powrocie. W środę i czwartek zwiedzaliśmy, chodziliśmy znanymi już nam miejscami. Patrick koniecznie chciał iść na plażę późnym wieczorem, a mnie szczególnie nie trzeba było namawiać na takie wypady, więc poszliśmy na mało uczęszczane miejsce. Rozłożyliśmy koc, położyliśmy się na brzuchu podpierając dłońmi i patrzyliśmy na morze. Niewiele mówiliśmy. Jak już zdrętwiały mi ręce pocałowałam Patricka, przełożyłam się na plecy i oglądałam gwiazdy. Paddy po raz kolejny powiedział, że dziękuje Bogu za możliwość poznania mnie i że akurat wtedy pojechał na tę wycieczkę.

O: „Tak się właśnie ludzie poznają. Nagle, niespodziewanie, przypadkiem.”

P: „Tak, spadło to na nas dość nieoczekiwanie.”

O: „Oj tak. Jak to się w Polsce mówi, że znalazły się dwie połówki jabłka.”

P: „Ładnie powiedziane. Uważasz, że jesteśmy takimi połówkami?”

O: „No raczej tak.”

P: „I myślisz o mnie przyszłościowo?”

O: No co za głupie pytanie.”

P: „A co byś zrobiła, jakbym Ci się oświadczył?”

Zbaraniałam, ale pomyślałam, że Paddy bada grunt na przyszłość. Nigdy o tym nie rozmawialiśmy ani nawet o wspólnym mieszkaniu.

O: „Zdziwiłabym się i nie wiedziałabym, co powiedzieć.”

P: „Ale odmówiłabyś mi?”

O: „Ojej, no nie wiem czy bym odmówiła czy nie, byłabym w szoku, bo w sumie dość krótko się znamy jak na takie poważne deklaracje."

P: „A jakbym Ci powiedział, że ja jestem pewny i chcę być z Tobą do końca życia? Że jesteś moją drugą połówką jabłka?"

O: „No to bym się ucieszyła.”

P: „A powiedziałabyś to samo?”

O: „Paddy, za dużo chcesz wiedzieć jak na jeden raz.”

P: „No tak mi się zebrało.”

O: „Nie wiem, co bym powiedziała, musiałabym pomyśleć.”

Zamilkłam na dłużej i zaczęłam analizować. Oświadczyć się? Po roku? Związać do końca życia? Kurczę, no ja byłam stała w uczuciach zawsze i wiedziałam, czego chcę, ale ten rok był tak burzliwy i nasz związek tak pokręcony, że tym razem nie wiedziałam, co myśleć. Parę razy przeszło mi przez myśl wspólne mieszkanie, nawet w rozmowie z Anią, ale to mi nie wpadło do głowy. Było mi z nim dobrze, wybaczyłam mu sprawę z zakonem, z Brendą, spotykaliśmy się tak często, na ile było to możliwe. Kochałam go i nie wyobrażałam sobie bez niego życia. Że nagle miałoby go obok mnie nie być. W sumie zaręczyny, to nie ślub, więc też zawsze można się z tego wykręcić. I tak sobie zaczęłam wyobrażać mnie w białej sukni, a obok Patricka. Tak… Ten obrazek mi się spodobał. I pomyślałam, że z kim innym miałabym się związać, jeśli nie z nim? Z zadumy wyrwał mnie jego głos.

P: „O czym tak dumasz?"

O: „Słucham?”

P: „O czym dumasz?"

O: „No jak to, o czym? Zastanawiam się, co bym odpowiedziała, zaciekawiłeś mnie bardzo, przedtem w ogóle o tym nie myślałam."

P: „Wymyśliłaś coś?"

O: „Powiem Ci, jak przyjdzie pora. Ale jesteś ciekawski, no!"

P: „A jeśli właśnie ta pora jest dzisiaj, to co odpowiesz?”

W pierwszym momencie nie dotarło do mnie jego pytanie, jak zrozumiałam, to zaczęłam się śmiać, ale spoważniałam, gdy Paddy uklęknął koło mnie i wyciągnął małe pudełeczko z kieszeni. Poderwałam się jak oparzona i patrzyłam na niego z ogromnym zdziwieniem na twarzy. Widziałam w jego oczach powagę, skupienie i zdenerwowanie. Otworzył pudełko, moje oczy jeszcze bardziej się rozszerzyły.

P: „Czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?”

Patrzyłam się to na Patricka, to na pierścionek, serce waliło mi jak oszalałe, a krtań miałam tak ściśniętą, że nie byłam w stanie otworzyć buzi, nie mówiąc już o wydaniu dźwięku. Długo milczałam i chyba nawet się nie poruszyłam. Paddy czekał cierpliwie, przenikliwie patrzył mi w oczy i był niesamowicie poważny. Zdenerwowany też, bo drżały mu ręce. W końcu się uśmiechnął. Podziałało na mnie i też się uśmiechnęłam. Pomyślałam, że to chyba mi się śni, że nie dzieje się naprawdę. Tym razem ja przeczesałam włosy i z chrypą w głosie i ledwo słyszalnie powiedziałam:

O: „Czy możesz powtórzyć?”

Paddy uśmiechnął się szerzej i ponowił pytanie:

P: „Pytam się czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?”

Dopiero teraz te słowa do mnie dotarły, oczy zaszkliły się, serce prawie wyskoczyło z piersi.

O: „Tak.” - nie wydałam dźwięku tylko poruszyłam ustami, ale za chwilę się poprawiłam i powiedziałam donośniej: „Tak.” Chwilę patrzyliśmy na siebie, Paddy wziął moją dłoń i próbował mi założyć pierścionek. Próbował, bo teraz już obojgu trzęsły się ręce. Udało się, pocałował mnie w dłoń, w czoło, w usta i mocno do siebie przytulił. Zaczęłam chyba rozumieć, co się stało. Przylgnęłam do niego, łzy zaczęły płynąć po policzkach.

O: „Kocham Cię.” – powiedziałam po polsku.

P: „Też Cię kocham moja narzeczona.” – odrzekł w tym samym języku.

Zobaczyłam, że i on uronił łzę, ale chwila była tak wzruszająca, że wcale mu się nie dziwiłam. Siedzieliśmy tak przytuleni chyba całą wieczność, aż w końcu oboje się uspokoiliśmy.