194. Ola – sierpień 2011

Czułam się dobrze, było mi błogo, jednak zastanawiałam się czy to nie sen. Paddy rozluźnił uścisk, spojrzał na mnie błyszczącymi oczyma i spytał:

P: „Podoba Ci się?”

O: „Co?” – nie wiedziałam, o co mnie pyta.

P: „Pierścionek. Podoba Ci się?”

O: „A! Nie wiem.” – dopiero teraz podniosłam dłoń do góry, żeby zobaczyć, Paddy się zaśmiał. Delikatny, z białego złota, z brylantem.

O: „Jest piękny.” – Paddy dostał CMOKa w usta. – „Ale powiedz mi, czy to się stało naprawdę?”

P: „Tak, naprawdę, chociaż sam jeszcze w to nie wierzę.”

O: „Robiłeś podchody, a ja się nie zorientowałam. Ale dobrze, bo jakbyś tak wypalił nagle, to nie wiedziałabym, co odpowiedzieć.”

P: „Nie było łatwo. Od miesiąca o tym myślałem.”

O: „Od miesiąca? Wow! A skąd znasz mój rozmiar. Pasuje idealnie.”

P: „Zmierzyłem Twój pierścionek jak byłaś w Kolonii.”

O: „Nie wierzę! Wszystko sobie zaplanowałeś.”

P: „Tak, zaplanowałem.” – znowu zrobił poważną minę – „Nikogo wcześniej nie byłem tak pewny jak teraz Ciebie. Wiedziałem, że tego chcę, problemem i strachem było dla mnie to, jak Ty zareagujesz.”

O: „Hmm… Jestem szczęśliwa, ale jeszcze nie wierzę, że to się stało. Chyba się zgodziłam, prawda?”

P: „Tak Kochanie, zgodziłaś się. I teraz mam ochotę krzyczeć na cały głos, że jesteś moją narzeczoną!”

O: „Wariat! A ktoś o tym wie?”

P: „Nie, tylko my dwoje. Nikt nic nie wie, a pierścionek wybierałem sam.”

O: „Znasz mnie w takim razie, bo dobrze trafiłeś.”

P: „Starałem się. Normalnie chyba napiszę zaraz piosenkę. Melodia układa mi się w głowie.”

O: „Naprawdę wariat.”

Położyłam się na plecach i ponownie popatrzyłam na mój zaręczynowy pierścionek.

Zostaliśmy na tej plaży jeszcze z godzinę prawie się nie odzywając, ale cały czas trzymając za ręce. Nie mogłam uwierzyć, ze to mi się przytrafiło, byłam zaręczona. Zaręczona! Z Paddym Kelly! Tym Paddym Kelly! Moim Paddym Kelly! Moim narzeczonym! Serce znowu zaczęło bić szybciej.

O: „Paddy?”

P: „Tak?”

O: „Jesteś moim narzeczonym!”

P: „Potwierdzam.”

Zaczęliśmy się zbierać, wracaliśmy też w milczeniu. Chyba musiało do nas dotrzeć to, co się wydarzyło. W hotelu Paddy zatrzymał się w recepcji, powiedział coś po hiszpańsku i poszliśmy do pokoju. Wyszliśmy jeszcze na balkon, a za 5 min ktoś zapukał do pokoju, Paddy poderwał się, żeby otworzyć i wjechał szampan w kubełku. Jak na filmach amerykańskich! Zaczęłam się śmiać mówiąc po polsku, że jest wariatem. Zrozumiał i odpowiedział w moim języku, że ja też jestem wariatka, ale to bardzo dobrze. Szampana piliśmy na balkonie, ja co chwilę spoglądałam na pierścionek. Przerwałam ciszę.

O: „Paddy. I co teraz będzie?”

P: „Z czym?”

O: „No z tym.” – kiwnęłam głową na wyciągniętą dłoń.

P: „No jak to co? Weźmiemy ślub i zamieszkamy razem.”

O: „Coooo? Ślub?” – zrobiłam wielkie oczy, ale Paddy jeszcze większe i spojrzał na mnie z przerażeniem. Po zastanowieniu się dodałam: „Właściwie, to zazwyczaj zaręczyny kończą się ślubem.”

P: „Nastraszyłaś mnie. Ale to chyba dlatego, że nie możesz wyjść z szoku.”

O: „Tak. I na razie nacieszmy się tym, a potem będziemy mówić o ślubie, dobrze?”

P: „Dobrze Skarbie.”

Zasnęliśmy nad ranem budząc się dopiero koło południa w piątek. Patrick spojrzał na zegarek i kazał się szybko zbierać mówiąc, że 'jedziemy na wycieczka'. Tak pospieszał, że aż sam mnie spakował w torbę, prawie wybiegliśmy z hotelu bez śniadania, natychmiast zatrzymał taksówkę i pojechaliśmy do portu, gdzie czekał na nas jacht. Oniemiałam z wrażenia! Jacht był pokaźny i okazało się, że wraz z innymi podróżnymi płyniemy na rejs aż do wieczora. Od razu zaciągnął mnie na śniadanie, potem opalaliśmy się, kąpaliśmy, a wieczorem był obiad i tańce. Sama nie wiem, kiedy ten piątek minął i jak to się stało, że wieczorem w sobotę byliśmy już w Kolonii. Od czwartku do soboty żyłam jak w transie, jakby to nie było moje życie, a film. Ustaliliśmy, że nie będziemy na razie dyskutować o ślubie tylko cieszyć się zaręczynami. I że rodzinie będziemy mówić osobiście, dlatego mieliśmy wracać przez Kolonię. Patrick sobie wszystko ułożył. Chciał się przepakować i lecieć do Warszawy, a co najlepsze bilety miał już kupione. Myślałam, że z lotniska pojedziemy taksówką do Patricka, ale to Joseph nas odebrał. Powiedział, że Ania zrobiła już kolację, bo lodówka u Paddiego na pewno pusta, a my ochoczo przyjęliśmy zaproszenie i ruszyliśmy do Siegburga. Oczywiście wyściskałyśmy się z Anią jak na nas przystało i usiedliśmy do stołu. Rozglądałam się po domu i widziałam, że już inaczej wygląda, stawał się coraz cieplejszy, coraz taki bardziej mieszkalny. Oni już tam trochę mieszkali, ale widać, że jeszcze nie do końca było wszystko poukładane. Usiedliśmy do stołu w salonie. Leona akurat nie było, bo spał u siebie. Jedliśmy i opowiadaliśmy o wakacjach, aż w końcu Paddy kopnął mnie porozumiewawczo pod stołem. Roześmiałam się i kontynuowałam.

O: „…i to był ten sam pomnik, przy którym w zeszłym roku rozmawialiśmy z Paddym na wycieczce. No! A potem pojechaliśmy do Barcelony i tam spędziliśmy tydzień.”

A: „I o Barcelonie już? Mnie też się to miasto bardzo spodobało. Mam nadzieję, że tam wrócę.”

J: „Na pewno kochanie, ale obawiam się, że nie w tym roku.”

O: „Aniu, a pamiętasz, co dostałam ostatnio od Patricka?”

A: „Tak, kolczyki.”

O: „A co już miałam?”

A: „Łańcuszek i bransoletkę.”

O: „To czego brakowało?”

A: „No czekaj, nie wiem. Miałaś bransoletkę, kolczyki podał przeze mnie…”

O: „Łańcuszek.”

A: „…no tak, łańcuszek. No to co? Nie komplet?”

J: „Pierścionka! Brakowało pierścionka!” – Joey zaczął się śmiać, myśląc, że jest taki zabawny, a Paddy wziął mnie za rękę i powiedział:

P: „Zgadłeś! Pierścionka! Zaręczyliśmy się."

Joey na chwilę zamarł, po czym klepnął się po udach i zaczął nam gratulować. Rzucił się uścisnąć Patricka, a mnie o mało nie udusił, poderwał z kanapy i zakręcił w koło. Ania dalej nie rozumiała, bo gapiła się i nic nie mówiła. Joseph stanął za nią opierając jej ręce na ramionach.

J: „Kochanie, dobre wychowanie nakazuje pogratulować jak ktoś Ci mówi taką wiadomość.” – chyba dopiero to podziałało na Anię, bo wrzasnęła, aż Joey się wzdrygnął i rzuciła się do nas.

A: „Jestem w szoku, totalnie mnie zaskoczyliście, gratuluję!” – przytuliła mnie mocno, odsunęła się, popatrzyła na mnie i jeszcze raz przytuliła mówiąc, że się bardzo, ale to bardzo cieszy. Wyściskała Patricka, Joey gdzieś zniknął i wrócił z szampanem mówiąc, że trzeba to uczcić i polał wszystkim.

J: „No to Wasze zdrowie!”

P: „A kto nas odwiezie jak Ty się napijesz?”

J: „No taka okazja, to sobie nie odmówię, a Wy zostaniecie do jutra.”

Spojrzeliśmy po sobie i razem odpowiedzieliśmy „ok”. Ania wypiła kieliszek duszkiem.

A: „No to opowiadać mi tutaj dalej o tej Barcelonie, nie pomijając szczegółów jak to się w ogóle stało.”

Więc jedno przez drugie opowiadaliśmy i zeszło się do północy. Dobrze, że była to sobota.