206. Ola, Ania – wrzesień 2011

Ola

22 września cały czas pamiętałam o Ani urodzinach, ale moja Ola miała wtedy termin cesarki, więc zajęłam się tym, że zostałam ciocią. Dzidziuś urodził się zdrowy, silny, a Ola oszołomiona, ale czuła się dobrze. Do Ani zadzwoniłam dopiero późnym popołudniem.

A: „Halo.”

O: „Cześć Aniu. Przepraszam, że tak późno, ale moja Ola dzisiaj urodziła.”

A: „Ooo! Jak się czuje?”

O: „Dobrze, mały też zdrowy.”

A: „I urodził się w moje urodziny.”

O: „No ja właśnie w tej sprawie dzwonię. Chciałabym złożyć Ci najlepsze życzenia.” – produkowałam się ze trzy minuty o szczęściu, miłości, pracy i spełnianiu marzeń. – „A co Ty się teraz tak rzadko odzywasz?”

A: „Przepraszam, ale zupełnie nie mam czasu. Joey’a nie ma, więc wszystko jest na mojej głowie.”

O: „Cały czas go nie ma?”

A: „Ciągle, a to zawody, a to wywiad, a to reklamy, a to coś innego.”

O: „Hmm… Ale poza tym, że go nie ma, to w porządku?”

A: „No w tych rzadkich chwilach, kiedy jest, to jest ok. Powiedz lepiej jak Ci idą przygotowania? Znalazłaś coś?”

O: „Warszawskie sale drogie i nieładne, ale chyba rozszerzę obszar poszukiwań.”

Opowiedziałam, co i jak u nas ze ślubem, jeszcze raz życzyłam wszystkiego najlepszego i pożegnałyśmy się.

Ania

Kolejne dni mijały szybko i były podobne do siebie. Joey nadal nie miał czasu dla mnie, dla swojego syna, na bycie razem. Nie raz dzwoniłam do niego pytałam kiedy będzie i o której, ale on często wyjeżdżał na zawody i czasem nie było go kilka dni. Bardzo mnie to złościło i coraz bardziej miałam tego dość. Udało mi się go dorwać w ostatnią niedzielę września, bo wrócił w nocy do domu. Spał dość długo, ale wiedziałam, że jest zmęczony, więc razem z Leonem graliśmy w gry w salonie, by mu nie przeszkadzać. Spał chyba do 14, potem wziął prysznic i zszedł na obiad. Wieczorem siedzieliśmy sobie oglądając film i zapytałam go.

A: „Joey, chciałabym porozmawiać.”

J: „Oooo, ale poważnie zabrzmiało. Przecież rozmawiamy.”

A: „Nie kpij. Chcę wiedzieć, dlaczego tak dużo pracujesz.”

J: „Ann! Który to już raz mnie o to pytasz? Przestań!”

A: „Czy Ty nie widzisz co się dzieje? Ciebie nigdy nie ma, nie interesujesz się niczym. Cały dom od samego początku na mojej głowie. Nie mówię teraz o sprzątaniu, gotowaniu czy praniu. Chodzi mi o to, że nawet niewiele interesowałeś się wystrojem, czymkolwiek. Od początku tylko ja cokolwiek w nim robię, zmieniam, a miał być nasz, nie mój. Nie chcę tak.”

J: „Nie rozumiem dlaczego się tak denerwujesz. Pomagałem Ci i zawsze doradzałem jak tylko mogłem.”

A: „Proszę Cię, nie bądź śmieszny. Tak kilka razy przez telefon mówiłeś mi, co myślisz. No rzeczywiście to była pomoc. Pomagała mi Ola i Maite, ale nie Ty. Nawet Paddy czy Jim zrobili więcej od Ciebie.”

J: „To był cios. Jak możesz! Wszystko, co robię, robię dla nas, a nie dla siebie.”

A: „No tak, masz rację, nie powinnam tego powiedzieć. Przepraszam, ale proszę Cię, zrozum, że żadne pieniądze nie są tego warte. Nie widzisz tego, że się od siebie oddalamy? Ja mam tego najzwyczajniej w świecie dość, mam dość czekania, dzwonienia z pytaniem, kiedy będziesz, czy w ogóle zamierzasz wrócić na noc. Rozumiesz to?”

J: „Przestań. Chyba trochę przewrażliwiona jesteś, nic się takiego nie dzieje i przestań mnie ciągle o to pytać. Powtarzam nic złego się nie dzieje.”

A: „Oczywiście. Zawsze te same odpowiedzi, ale one mi już nie wystarczają.”

Nawet nie chciałam słuchać jego odpowiedzi. Po prostu wyszłam z salonu i poszłam do sypialni. Byłam wściekła. Wkurzało mnie to, że on bagatelizuje sprawę, nie chce mi powiedzieć, o co chodzi. Moja cierpliwość była na wyczerpaniu. Poszłam spać.

Ola

Zbliżał się termin imprezy Michała, Paddy powiedział, że przyleci, ale niestety w ostatniej chwili zrezygnował, bo Barby się gorzej poczuła, pojechał do niej, ale okazało się, że to fałszywy alarm, że jakiś młody lekarz narobił paniki, a nic się zupełnie nie działo i Barby wraca już do zdrowia. Impreza udała się przednio, bawiliśmy się w klubie, ja trochę przesadziłam i na drugi dzień obudziłam się w pokoju Michała z ogromnym bólem głowy. Wystraszona rozejrzałam się wkoło, ale Michał spał na drugim łóżku. Cały dzień razem leczyliśmy kaca, dopiero pod wieczór odwiózł mnie do domu. Paddy nie był zadowolony z rozwoju sytuacji, ale jakoś to przełknął. A ja nie zamierzałam niczego przed nim zatajać.