196. Ola – sierpień 2011

Kochana Magda bez najmniejszego problemu odwiozła nas do mojego domu śmiejąc się, że powinna chyba dostawać gażę jak prawdziwy szofer. Bardzo cieszyła się naszym szczęściem.

M: „Ola, Patrick! Ale przecież, gdyby nie ja, to Ola miałaby tylko wspomnienie Johna z wycieczki. Nic by nie wyszło, nie byłoby żadnego związku i żadnych zaręczyn, doceniacie to?”

O, P: „Bardzo!”

M: „No ja myślę! Ola pewnie myślałaby, co by było, gdyby, a Ty Patrick? Co byś zrobił?” – pytanie Magdy zaciekawiło i mnie.

P: „Często o tym myślałem. Załatwiłbym sprawy z zakonem i próbowałbym ją odnaleźć.”

M: „Jak?”

P: „Pojęcia nie mam i na szczęście nie musiałem o tym myśleć. Może w Warszawie, może przez fora, może przez telewizję, nie wiem…” – pogłaskał mnie po dłoni, po czym zacisnął na niej swoje dwie.

O: „Ale wróciłbyś do muzyki, prawda?”

P: „Oczywiście!”

O: „No to wyobraź sobie, co by było, jakbym Cię zobaczyła w TV. Po szpitalach byś mnie wtedy szukał.”

M: „A Ty nie mogłabyś sobie darować, że nie chciałaś z nim porozmawiać i sama byś nie zadzwoniła.”

O: „No znasz mnie siostra.”

P: „Nie grajmy w grę co by było, gdyby, bo aż mnie ciarki przechodzą.”

Dojechaliśmy, Magda poszła do naszej rodzinki, tam miała nocować, a my jutro mieliśmy im powiedzieć. Wtaszczyliśmy tylko walizki do kuchni i szybko poszłam pod prysznic. Po kąpieli, w szlafroku robiłam w kuchni herbatę i zamyśliłam się z kubkiem w dłoni. Wszedł Paddy.

P: „Co się tak uśmiechasz? Dla mnie też jest?”- wskazałam mu głową kubek.

O: „Pomyślałam o naszym ślubie.” – Paddy zakrztusił się herbatą.

P: „O czym pomyślałaś?”

O: „O naszym ślubie.”

P: „A sama chciałaś mówić o tym w późniejszym terminie.”

O: „Paddy, już jest późniejszy termin.”

P: „No i co wymyśliłaś?” – staliśmy obok siebie oparci o blat.

O: „Siebie w białej sukni, a Ciebie w garniturze.” – kątem oka zauważyłam, że Paddy się uśmiechnął.

P: „Myślałem, że jakieś… eee… no… szczegóły. Kiedy? Gdzie?” – zamyśliłam się na dłuższą chwilę, Paddy mnie obserwował.

O: „No na pewno w Polsce, a kiedy, to trzeba się zastanowić.”

P: „A czemu w Polsce?” – spojrzałam na niego zdumiona, ale przecież on nie znał naszych tradycji.

O: „U nas jest taki zwyczaj, że ślub odbywa się w parafii panny młodej. Poza tym… eee… Patrick… wiele osób z mojej rodziny i przyjaciół nie byłoby stać na wyjazd gdzieś dalej.” – zatrzymałam wzrok na kubku i spytałam cicho – „A Ty byś wolał w Niemczech?” – Patrick zauważył, że zestresowałam się w trakcie tej rozmowy.

P: „Nie Kochanie, może być Polska.” – odstawił kubek i stanął na wprost mnie – „Może być Polska. Ja się dostosuję, ale jeśli chodzi o termin, to trzeba będzie…”

O: „Naprawdę? Zgadzasz się bez problemu? Tak się bałam, że będziesz się upierał przy Kolonii.”

P: „Głuptasie! Uważam, że tradycję trzeba szanować. Z mojej strony i tak wiele osób mieszka poza Niemcami, więc czy ich ściągnę do Niemiec czy Polski, to wszystko jedno.”

O: „Jesteś kochany! Dziękuję! A coś mówiłeś o terminie?”

P: „Z tym będzie trudniej, bo trzeba będzie to zgrać z moimi i zespołu planami koncertowymi.”

O: „Będzie w takim razie mega trudno, bo w Polsce, to minimum rok wcześniej trzeba rezerwować salę, żeby były miejsca.”

P: „Żartujesz?”

O: „Poważnie! Teraz jest przecież ten światowy „wedding boom”.”

P: „No tak, faktycznie. A znasz jakieś sale?”

O: „Nie. Ale poszukam ich na spokojnie jak wrócisz do Kolonii. Teraz nie będę tracić czasu, bo wolę go spędzać z Tobą, a potem może jak się zajmę, to nie będę tak mocno tęsknić.”

P: „Ale to… hmm… myślisz, że na początku roku się uda?”

O: „2013?” – spytałam zupełnie nie myśląc, że on mówi o kolejnym.

P: „Nie. 2012.”

O: „Zapomnij! Poza tym ja nie chcę ślubu zimą. Ale to już? Tak szybko?” – aż mi się zakręciło w głowie.

P: „A na co czekać? Najchętniej chciałbym Cię teraz porwać do Kościoła, potem do Kolonii i mieć cały czas przy sobie.” – słowo Kolonia powiedział tak pewnie, że trochę się zmieszałam.

O: „Do Kolonii albo tu w Polsce.” – spojrzał na mnie zdziwiony.

P: „W Polsce?”

O: „A czemu się tak dziwisz i przyjmujesz za pewnik Kolonię? Najlepiej nie rozmawiajmy teraz o tym, bo widzę, że mamy odmienne zdania. Najpierw pomyślmy o tym terminie.” – dla rozładowania nieco napiętej atmosfery cmoknęłam go w nos. Zastanowił się chwilę nad czymś, po czym powiedział zadziornie.

P: „Chciałbym w przyszłym roku.”

O: „Już?”

P: „A Ty byś nie chciała?”

O: „Zgoda, a jak terminy?”

P: „No i właśnie jeszcze nie wiem. Myślę o czymś, czego jeszcze nawet Tobie nie powiedziałem. Mam pewne plany.”

O: „No to odstawmy te kubki, bo dawno puste i chodźmy do łóżka.”

P: „Uuu, robi się ciekawie.” – wywróciłam tylko oczami i poszłam gasząc światło w kuchni i zostawiając go bez wyjścia.

Zakopaliśmy się pod kocem, oparłam głowę na jego torsie i wtedy zaczął mówić o swoich zawodowych planach. Będzie grywał na takich festiwalach jak w Madrycie, Gibraltarze, Wilnie, ale chciałby zrobić krótką trasę koncertową z piosenkami poświęconymi Bogu, modlitwie, wierze. Koncerty miałyby się odbywać w kościołach, a po części śpiewanej miałaby być adoracja. Opowiadał o swojej wizji chyba z godzinę, mówił, że nawet już track lista układa mu się w głowie. Wzięłam więc zeszyt i zaczęłam notować: Sick with love, God is love, Jesus song, New Spirit… same związane z wiarą. Zastanowiłam się chwilę i spytałam.

O: „Paddy, a nie chciałbyś zaśpiewać czegoś starego?” – spojrzał na mnie zdumiony.

O: „Zobacz. Klimat można utrzymać religijny, taki, jak chcesz. Ale przecież masz tyle ładnych piosenek z rodziną, że może można by coś dodać?”

P: „W sumie, to myślałem o ‘One more song’ i ‘An Angel’”

O: „No chociażby. A nie myślałeś jeszcze o jakichś swoich starszych hitach?”

P: „Olenka, a możesz do rzeczy? Powiedz, o czym myślisz.”

O: „Ooo! Nauczyłeś się od Joe ładnie do mnie mówić. Brawo.” – chciałam go jedynie cmoknąć, ale jednak przywarliśmy ustami na dłużej.

O: „A co byś powiedział na Why don’t you go?” – Paddy skrzywił się lekko i spojrzał na mnie uważnie.

P: „Chciałabyś, abym ją śpiewał?” – teraz ja się zdziwiłam.

O: „A dlaczego nie?”

P: „Przecież napisałem ją dla… dla…”

O: „Dla Alicii, pamiętam. Opowiadałeś mi, że ona jedyna była dla Ciebie kimś więcej niż tylko przygodą, a to ona odeszła.” – powiedziałam spokojnie.

P: „I nie przeszkadzałoby Ci to, że ją śpiewam?”

O: „Patrick, to jest jeden z Twoich najlepszych utworów, a fanki dałyby się pokroić za to, by móc usłyszeć ją na żywo.”

Paddy zastanowił się trochę nad moimi słowami.

P: „W sumie… to… właściwie, to czemu nie. A skąd wiesz o fankach?”

O: „Z forum. Dla wielu z nich jest to największe marzenie, aby usłyszeć właśnie Why don’t you go. Jest jeszcze kilka takich perełek, ale nie można też wszystkiego na raz, a ta akurat jest chyba na piedestale, w ankiecie na najlepszy Twój utwór ma 1 miejsce i ma chyba 60% głosów. To chyba o czymś świadczy.”

P: „Dopisz. Zastanowię się, ale bardzo ładnie mnie przekonujesz.”

O: „To Twoje koncerty i nie chciałabym się wtrącać, ale…”

P: „…ale zawsze możesz! Zwłaszcza, że inwigilujesz czasem fanki na forum. Poza tym jesteś moją narzeczoną i masz do tego święte prawo. Teraz wróćmy do tematu daty.”

O: „Koncertów?”

P: „Nie, ślubu.”

O: „Ale Paddy, Skarbie, myślę, że już dość długo pogrążeni byliśmy w rozmowie, dokończymy tę sprawę jutro, dobrze?”

To mówiąc podniosłam się na łokciach, musnęłam go ustami po skroni, potem po uchu i szyi.

P: „Skoro dajesz takie argumenty, to faktycznie dokończymy jutro.” – powiedział ledwo słyszalnie i przymknął oczy przyjmując moje pocałunki z błogością. Patrzyłam na niego i nie mogłam się nadziwić, że tak to się wszystko potoczyło. Tak jak zaczęła Magda, co by było, gdyby. Przypomniałam sobie o tym i aż zadrżałam z obawy, że mogłam go stracić. Przez swoją upartość. A teraz mogłam mu się przyglądać, ile chciałam. Oczy, rzęsy, czoło, nos, nosek, który rozwalał większość fanek na łopatki, a jednak tylko ja mogłam go w niego całować. Co też uczyniłam, aby po chwili mocno przylgnąć do jego warg.