225. Ola – grudzień 2011

Rozłączyłam się i stałam z telefonem w ręku, póki Leon nie pociągnął mnie za sweter.

Le: „No, ciociu? Przyjedzie Ann?” – wiedziałam, że nie mogę mu obiecać na sto procent.

O: „Rozmawiałam z Ann i prosiłam, żeby przyjechała. Powiedziała, że zrobi co w jej mocy, niedługo ruszy w drogę, ale jest daleko i nie wiem czy zdąży dzisiaj.”

Le: „Ciociu, ale ja chcę dzisiaj!”

O: „Wiem Leoś, ja też chcę, ale chyba nie chcesz, żeby Ann stało się coś złego. Ona jest naprawdę daleko i długa droga przed nią.”

Już chciał coś odpowiedzieć, ale go zagadałam i pobiegł do chłopaków. A ja nadal stałam z tym telefonem i wzbierała we mnie taka złość, jakiej dawno u mnie nie było. Niech no go tylko znajdę, to suchej nitki na nim nie zostawię. Nie musiałam długo czekać, Joey z Paddym wychodzili właśnie z salonu i stanęli przerywając rozmowę. Pozycję miałam iście bojową. Gniew malował mi się na twarzy, chwyciłam się pod boki. Zdążyłam jeszcze zauważyć, że Joey jest nieogolony i że ma smutek w oczach. No dziwne, żeby nie miał. Z letargu wyrwał mnie głos Patricka.

P: „Ola, co się…” – zamachałam telefonem w powietrzu i lekko podniesionym głosem powiedziałam:

O: „Właśnie rozmawiałam z Anią!” – Joey spuścił wzrok, Paddy patrzył raz na mnie raz na niego. Podniosłam głos bardziej.

O: „Czy Ty do reszty oszalałeś Joey?! Co Ci strzeliło do głowy powiedzieć coś takiego?!”

Z salonu wyjrzał Denis.

D: „Co tu się dzieje? Czemu tak krzyczycie?”

O: „Przepraszam, mamy do pogadania.”

D: „To idźcie do gabinetu.”

O: „Idziemy!” – zakomenderowałam, ale odwróciłam się do Patricka mówiąc – „Ty też! Nie będę się dwa razy powtarzać.”

Zamknęłam drzwi gabinetu, Joey usiadł na fotelu opierając łokcie na kolanach, a na dłoniach głowę, Paddy stanął z boku, a ja zaczęłam chodzić w kółko.

O: „No! Proszę! Pochwal się bratu!”

J: „Ola czy nie mogłabyś…”

O: „Co nie mogłabym? Pochwal się bratu, czemu nie ma Ann, czemu nie ma jej w domu prawie od tygodnia i czemu nie chce z Tobą rozmawiać.” – Paddy wybałuszył oczy.

P: „Co się, do cholery stało?”

J: „Powiedziałem Ann coś bardzo przykrego, chwyciła kluczyki i odjechała.

P: „Co???”

O: „Może bądź na tyle odważny, żeby się przyznać, co jej powiedziałeś. Bo ja już wiem.”

Joey wolno, bo wolno, ale opowiedział swoją wersję zdarzeń.

P: „Co jej powiedziałeś? Stary, Tobie kompletnie odbiło?”

J: „Wiem Paddy, przegiąłem.”

O: „Patrz Paddy, przegiął. No cholera raczej, że przegiąłeś! Czy Ty się w ogóle zastanowiłeś kto przez ostatnie miesiące zajmował się Twoim synem?” – Joey milczał – „Kto go woził i odbierał ze szkoły, kto dawał mu jeść, kto woził na zajęcia dodatkowe, kto kładł go spać i czytał na dobranoc? Nie dziwię się Ann, że wyjechała i nie chce z Tobą gadać! To było podłe!”

P: „No to się popisałeś bracie. A przecież rozmawialiśmy i miałeś z nią porozmawiać spokojnie.”

O: „No i porozmawiał.”

J: „Nawaliłem po całości, ale jeszcze to, że nic nie powiedziała mi o Tanji spowodowało…”

O: „Co?”

P: „Ja mu powiedziałem.” – Paddy przyznał się i spojrzał na mnie ze strachem. Chyba takiej jeszcze mnie nie widział.

O: „Pięknie! Chyba lepiej, jakby sama mu powiedziała, nie uważasz?”

P: „Ale uznałem, że…” – Paddy chciał się tłumaczyć, a Joey chyba starał się zmienić temat.

J: „Jak ona się ma?”

O: „A jak się ma mieć Joey? Jest jej cholernie przykro i te słowa cały czas bolą.”

J: „Czy mogę do niej zadzwonić?”

O: „Nie odbierze od Ciebie.”

J: „A od Ciebie?”

O: „Nawet mowy nie ma. Porozmawiała tylko z Leonem, bo to, że Ty jesteś okrutny nie znaczy, że dziecko ma przez to cierpieć.”

J: „Ola, wystarczy, zrozumiałem. I to już sekundę po tym jak to powiedziałem. Ale to i tak o sekundę za późno.”

O: „Joey, ale skąd Ci to w ogóle wpadło do głowy?”

J: „Nie wiem Ola, nie mam pojęcia, po prostu w kłótni człowiek mówi różne rzeczy. Chciałbym naprawić to, co zepsułem, oby tylko dała mi szansę. Wiesz, gdzie ona jest?”

O: „Wiem, ale do Wrocławia nie masz po co teraz jechać.”

J: „Ale Ola…”

O: „Nie ma ‘ale Ola’. Jest Wigilia i nie dość, że jej nie ma, to jeszcze by brakowało, żeby Ciebie nie było. Leon by chyba tego nie zniósł.”

P: „Ola ma rację, pojedziesz do niej po Świętach. Ale żeś nawarzył piwa.”

J: „Wypiję je. Zły jestem na samego siebie, że Cię Paddy wtedy nie posłuchałem. Przepraszam Was.”

O: „Nas? Ty Ann lepiej przepraszaj, bo mnie nie masz o co.”

J: „Przepraszam, że wciągnąłem Was w swoje sprawy.”

P: „Za to nie musisz tym bardziej, przecież jesteście nam bliscy.”

O: „Właśnie! Myślisz, że nie zależy nam na Waszym szczęściu?”

J: „Wiem, wiem… Strasznie narozrabiałem. Fuck!” – chwilę wszyscy milczeliśmy, Paddy ostrożnie podszedł do mnie i objął od tyłu. Oparłam głowę na jego klatce, ale oboje patrzyliśmy w stronę Josepha. Ten odetchnął głęboko, wstał, podszedł bez słowa do mnie i mocno uścisnął. Na to nie byłam przygotowana, zdziwiłam się. Puścił mnie i uścisnął Patricka.

J: „Paddy, Ty lepiej nie podpadaj Oli, bo nie chciałbyś być w mojej skórze.”

O: „Joey, nie gniewaj się na mnie, ale tak się wkurzyłam, że nie zamierzałam się opanowywać.”

J: „Wiem, wiem, rozumiem. W sumie dobrze, że ktoś mnie walnął obuchem w łeb. Tylko szkoda, że tak późno.”

O: „No wcześniej Paddy miał Cię walnąć, ale widzę, że nie wyszło.”

J: „No niby wyszło, ale potem emocje wzięły górę. Ech… nieważne, idę już. Dzięki Wam za wszystko.” – wyszedł zamykając jeszcze za sobą drzwi.

P: „Joey?”

J: „No?”

P: „Idź się ogolić!”

Joey uśmiechnął się pod wąsem i wyszedł. Przytuliłam się do Patricka.

P: „Faktycznie, nie chciałbym być w jego skórze. Sam się Ciebie bałem. Na mnie tak nie krzyczałaś w lutym.”

O: „Oj, daj spokój. Tutaj nie byłam w środku sprawy tylko stałam z boku, tamta bezpośrednio mnie dotyczyła. Nie mówmy już o tym i nie psujmy sobie humoru i wieczoru.” – patrzyliśmy chwilę na siebie i pocałowaliśmy się namiętnie. Wtedy otworzyły się drzwi i Patricia zajrzała do środka.

Pt: „Ola? Ooops, przepraszam.”

O: „Nie szkodzi. Wchodź, musimy pogadać, jest tam Maite?” – Patricia zawołała siostrę, a ja delikatnie wypchnęłam Patricka na zewnątrz. Gdy już zostałyśmy we trzy zaczęłam.

O: „Dziewczyny, mam do Was sprawę, ale bardzo proszę o dyskrecję.” – obie pokiwały potakująco głowami – „Patricia, czy uda Ci się przesunąć Wigilię o… no… powiedzmy godzinę.” – w między czasie liczyłam, ile powinno zająć Ani dotarcie do Kolonii.

Pt: „Myślę, że tak. Ale co się stało?”

O: „Otóż w wielkim skrócie: Joey narozrabiał, Ania wyjechała do Wrocławia, Leon za nią płacze, ale namówiłam ją, żeby przyjechała właśnie dla niego.”

Mt: „Jezus Maria! Jedzie? Z Wrocławia? Tutaj?”

O: „No jedzie. Jak Patricii uda się przesunąć Wigilię o godzinę, to Ania się po prostu trochę spóźni.”

Pt: „Dobra, nie pytam, o co chodzi, ale z Josephem sobie porozmawiam.”

O: „Patricia, ale to może kiedy indziej, ok? Nie chcę, żeby ktokolwiek o tym wiedział, nawet Paddy. Jak Ani uda się dojechać, to będzie super.”

Mt: „No dobra, ale napisz jej, żeby uważała na drodze.”

O: „Ona to wie.”

Podziękowałam dziewczynom i zabrałyśmy się ostro do roboty. Nie mogłam się na niczym skoncentrować, tak mi było żal Ani. Joey mnie unikał, ale Denis i Paddy coś do mnie mówili, a ja nie wiedziałam co. Dziewczyny rozumiały i same miały nosy na kwintę.