110. Ola – grudzień 2010

Myślałam, że będzie gorzej mi wytrzymać w tym grudniu, Paddy faktycznie nie odzywał się często chociaż starał się dzwonić choć na parę minut, odpisywał mi na moje długie maile krótko i zwięźle, był padnięty, wyczerpany, na Skype rozmawialiśmy ze dwa razy. Za to ja zajęłam się przedświąteczną bieganiną i załatwianiem mnóstwa spraw, jeździłam z babcią czy ciocią po zakupy, prezenty, miałam do obdarowania naprawdę sporą liczbę rodziny i przyjaciół. I jakoś nie odczułam tego grudnia tak źle, jak myślałam chociaż tęskniłam okrutnie. Trzy dni przed Świętami zadzwonił Paddy informując mnie, że już mają urlop, że teraz on musi pobiegać za prezentami, bo jeszcze kupuje za Joe, który sobie pojechał do Ann. Dobrze, że część swoich załatwił już przez Internet. Spotkaliśmy się wieczorem na Skype. Po rozmowie o codziennych sprawach, Paddy chciał mi o czymś powiedzieć.

P: „Nigdy nie rozmawialiśmy na takie tematy, więc nie wiem, od czego zacząć.”

O: „Na jakie tematy?”

P: „O naszych byłych.” – zaskoczył mnie tym zdaniem.

O: „O byłych dziewczynach i chłopakach?” – wolałam się upewnić.

P: „Tak. Muszę Ci coś opowiedzieć. Mogę?”

O: „Skoro musisz, to mów.” – nie wiedziałam, o co chodzi, więc dałam mu mówić.

P: „Przed zakonem byłem w związku z pewną dziewczyną. Wtedy wydawało mi się, że to wielkie uczucie, ale myliłem się. Wstąpiłem do zakonu, ale ona nie mogła tego zrozumieć i urządzała histerie.”

O: „Ale po co Ty mi to mówisz?”

P: „Po pierwsze chcę, żebyś wiedziała, po drugie ona właśnie do mnie napisała.” – poczułam ucisk w sercu, ale nie dałam po sobie poznać.

O: „Aha. I co w związku z tym?”

P: „Nie chcę ukrywać przed Tobą, że kontaktuję się z byłą dziewczyną.”

O: „Dzięki, doceniam to bardzo.” – uśmiechnęłam się.

P: „Napisała życzenia świąteczne, że dowiedziała się, że wyszedłem z zakonu i że długo się zastanawiała czy nie napisać. Odpisałem również życzenia i pozdrowienia. I tak wymieniliśmy parę maili.”

O: „Dzięki, że mi o tym mówisz, ale nie musisz aż tak szczegółowo. Ufam Ci.” – to go zamurowało.

P: „Ola! Pierwszy raz to powiedziałaś! Że mi ufasz!”

O: „A, no tak! Na razie nie mam powodów do innego zachowania.” – Paddy szczerzył się do mnie z monitora.

P: „I mieć nie będziesz. Już ja tego dopilnuję.”

O: „Ok, ok, pilnuj! I dzięki, że mi mówisz szczerze o tej dziewczynie. Ja w sumie też czasem spotykam mojego byłego w pociągu, bo mieszka stację obok.”

P: „Tego perkusistę?” – zrobiłam wielkie oczy

O: „A skąd wiesz, że on gra na perkusji?”

P: „Wspominałaś w Hiszpanii.”

O: „No racja! Ale Ty masz pamięć!”

P: „Normalną mam, ale to mnie akurat zainteresowało.” – znowu się wyszczerzył, więc roześmialiśmy się i rozmawialiśmy jak zwykle jedno przez drugie o wszystkim chyba ze dwie godziny.