121. Ola, Ania – styczeń 2011

Ola

Weekend spędziłyśmy bardzo miło. Rozmawiałyśmy o poważnych sprawach, ale też plotkowałyśmy o błahych, nie raz śmiejąc się do łez. Miałyśmy naprawdę dobry kontakt, nadawałyśmy na tych samych falach i często miałyśmy to samo spojrzenie na świat, właściwie, to bardzo rzadko zdarzało nam się mieć odmienne zdanie. A najważniejsze było to, że jedna rozumiała drugą, jeśli chodzi o bycie dziewczyną pana Kelly. W sumie, to nie bardzo miałam jej co doradzać, bo wiedziałam już, że ona podjęła decyzję tyle tylko, że musiała się z nią oswoić i przyznać się sama przed sobą.

Z Paddym nie widziałam się tydzień, a już tęskniłam jak szalona. Za to wielką radość sprawiało mi słuchanie solowych płyt Angelo i po 2 tygodniach od Sylwestra znałam już większość piosenek na pamięć. Paddy nagrywał z rodziną płytę w studio u Angelo w piwnicy i strasznie chciał, abym przyleciała, więc nie mówiąc mu wzięłam urlop i kupiłam bilety do Kolonii. Spytałam Anię czy Joey mógłby mnie odebrać, ale akurat intensywnie ćwiczył do zawodów i miał być w studio dopiero w sobotę. A ja miałam być w czwartek ok. 17. Jakież było moje zdziwienie, gdy godzinę później zobaczyłam niemiecki numer na telefonie i odbierając usłyszałam głos Angelo. Joey poprosił go o odebranie mnie z lotniska, więc Angelo zadzwonił prosto do mnie. Nie mógł długo gadać, bo Paddy był w pobliżu.

           

Ania

W domu byłam w nocy, a rano nie mogłam się zwlec z łóżka by iść do pracy. Ale wiedziałam, co zrobię i jaką podejmę decyzję. Byłam już spokojna. Zastanawiałam się tylko, kiedy i jak mu powiedzieć. Ale nawet gdybym chciała, to nie miałam okazji, aby mu to oznajmić, ponieważ przygotowywał się do bardzo trudnych zawodów. Miał to być rajd w Afryce samochodem po pustyni. Potem do tego bieg po pustyni, wspinaczka i pływanie. Martwiłam się o niego, ale Joseph uspokajał mnie mówiąc, że to nic takiego. Dzwonił codziennie, śmiał się, że się melduje. Tęskniłam za nim, jednocześnie bałam się o niego, ale nie mówiłam mu o tym. Często rozmawiałam z Olą. Cieszyłam się, że się zaprzyjaźniłyśmy, że możemy o wszystkim rozmawiać i chyba było to nam potrzebne. Ola i ja również na Sylwestra dostałyśmy płyty od Angelo, więc rozmawiałyśmy o jego muzyce. Byłam ciekawa reszty rodzeństwa i ich muzyki. Któregoś dnia, jak Joey zadzwonił to powiedziałam mu, że bardzo bym chciała posłuchać jego rodzeństwa i powiedział, że zobaczy, co da się zrobić. Nie rozmawialiśmy o mieszkaniu razem, chyba bał się podejmować ten temat przez telefon. Powiedział mi, że Leon jest teraz trochę grzeczniejszy. Choć za każdym razem, gdy rozmawia z tatą, to mówi, że chce z nim mieszkać. Pomyślałam sobie, że w sumie to też przeze mnie Joseph nie może mu odpowiedzieć na tą prośbę. A ja przecież już znałam moją odpowiedź. Pytałam Oli czy mu tego już nie powiedzieć, ale ona mi odradziła, bo przez telefon to nie będzie to samo jak na żywo. Wiedziałam, że ma rację, ale szkoda mi ich było. W połowie miesiąca Ola mnie spytała czy Joey jest w Kolonii, okazało się, że wtedy, kiedy ona  by go potrzebowała będzie bardzo zajęty, ale Joey załatwił pomoc Angelo. Ola planowała niespodziankę dla Paddyego i miała lecieć do Kolonii. Myślałam nad tym czy też nie polecieć, ale Joeya i tak miało nie być, więc sobie podarowałam. On teraz w ogóle nie miał czasu, tak intensywnie przygotowywał się do zawodów, które miały odbyć się od 24 do 28 stycznia. Potem mieliśmy się w końcu zobaczyć.

Ola

Nadszedł wreszcie wyczekiwany czwartek i zgodnie z umową na lotnisku czekał na mnie Angelo. Tzn. na parkingu.

O: „Cześć!” – cmoknęłam go w policzek – „Wielkie dzięki za pomoc. Nie wygadałeś się?”

Ag: „Cześć, nie ma sprawy, zawsze pomogę jak potrzeba, nie wygadałem się.” – rzekł jednym tchem – „W ogóle nikomu nie mówiłem, bo jeszcze dzieciaki by usłyszały, wie tylko Kira.”

O: „Nie mogę się doczekać jego miny. Zazwyczaj on mi robi niespodzianki, bo nigdy nie wie, kiedy będzie mógł przyjechać, więc nie mówi tylko przyjeżdża.”

Ag: „No i dobrze, tak jest lepiej, bo potem się człowiek rozczaruje, jak coś nie wypali.”

O: „Ty mi nic nie mów! Przez Ciebie Paddy nie poszedł ze mną na ślub mojej przyjaciółki!”

Ag: „Co? Jak to przeze mnie? Kiedy?”

O: „W październiku. Paddy był u mnie, a Ty zadzwoniłeś, że Jimmy ma zapalenie strun głosowych i żeby Paddy wystąpił, bo Jim nie da rady. No i musiał wracać, a ja na ślub i przyjęcie poszłam z przyjacielem.”

Ag: „Po pierwsze, to przez Jima, bo to on był chory, a po drugie, to wtedy jeszcze nie wiedziałem, że mój braciszek ukrywa dziewczynę.”

O: „Haha! No fakt, ale przecież ja się śmieję. Długo będziemy jechać?”

Ag: „W gorącej wodzie kąpana.”

O: „Nie kąpana tylko niecierpliwa.”

Ag: „Mamy około 60km do Kall. Szybko zleci.”

O: „No to zdążę jeszcze z Tobą pogadać, bo przez telefon nie było jak.” – Angelo spojrzał na mnie uważnie.

Ag: „O czym?”

O: „O muzyce! Jestem pod wrażeniem Twojej solowej twórczości. Świetnie tworzysz! Wiadomo, że są utwory, które mi się nie podobają, ale jest ich dosłownie kilka.”

Rozgadałam się jak katarynka, Angelo słuchał w milczeniu, ale widać było, że cieszy się z pochwał. Omówić chciałam z nim chyba wszystkie piosenki po kolei, ale zdążyliśmy tylko parę, bo dojechaliśmy na miejsce. Angelo wziął moją torbę, a Kira wprowadziła mnie do studia, gdzie nie było nikogo, bo jedli kolację. Pomieszczenie było podzielone na mniejsze boksy, to schowałam się w jednym, usiadłam na podłodze i czekałam. Zaczęli schodzić, do mojego boksu weszła Maite, o mało nie wrzasnęła, ale zaśmiała się, a ja razem z nią pokazując, żeby była cicho. Ukucnęła, żeby się przywitać, znowu się zaśmiałam, ale Maite kazała być cicho, bo Paddy zrobił minę jakby mnie usłyszał, rozejrzał się i potrząsając głową założył słuchawki. Akurat śpiewał razem z Jimmym i Johnnym „Ego”. Angelo chciał przekombinować z perkusją, więc zaczęli przegadywać się na wesoło, aż się roześmiałam w głos. Maite udała, że coś poprawia, ukucnęła i powiedziała:

M: „Cicho siedź, bo już drugi raz się rozgląda jakby Cię usłyszał, ale potrząsnął głową, że chyba mu się wydaje. Albo lepiej wyjdź i powiedz swoje zdanie czy było perkusji za dużo czy za mało?” – po tym zdaniu obu nam tak się zachciało śmiać, że stwierdziłam, że wyjdę. Jakież było zdumienie wszystkich, gdy wyszłam na środek mówiąc, że na początku fajnie jak gra tak spokojniej, ale jak potem uderza mocno, to to super brzmi. Pod koniec już zaczęłam się śmiać, ze mną Maite, Kira i Angelo, którzy podeszli od razu przybić piątki. Paddy stał osłupiały, ale w końcu się roześmiał, wziął mnie na ręce i zaczął kręcić w koło. Rodzina zaczęła się śmiać, niektórzy dla picu bili brawo, aż nam się głupio zrobiło, więc stanęliśmy. Pierwsza ocknęła się Patricia pytając wszystkich czy chcą herbaty i że mi też zrobi, bo na dworze zimno jak diabli. Śmiałam się w głos, kiedy wszyscy rzucili się jej pomagać, żebyśmy zostali sami. Kątem oka zobaczyłam jedynie, że Patricia ciągnie za ramię Jimmiego, bo albo nie chciał zrozumieć albo nie zrozumiał intencji. Po długim powitalnym pocałunku cały czas mnie obejmując Paddy zaczął.

P: „Ale mi zrobiłaś niespodziankę!”

O: „Cieszę się, że Ci się podoba.”

P: „Słyszałem Twój śmiech, ale myślałem, że mam omamy.”

O: „Wiem, Maite mi mówiła i same ledwo wytrzymałyśmy. A Ty mówiłeś, że tęsknisz, że nie byłam jeszcze na próbach, a inne połówki bywają, żebym przyleciała, to przyleciałam. A wiesz, ile razy bym się wygadała? Tak bardzo chciałam Ci powiedzieć, ale byłam dzielna.”

P: „A czy możesz przestać tyle mówić?”

O: „Dlaczego?”

P: „Bo chcę Cię poca…” – nie dokończył słowa, bo zrobiłam właśnie to, co chciał powiedzieć. Jego typowe rumieńce nabrały intensywniejszego koloru, oczy mu błyszczały.

O: „Chodźmy już na tę herbatę, bo byłoby dobrze, jakbym się zapoznała z Johnem i Kathy.”

P: „No tak! Przecież Wy się nie znacie!”

Po zapoznaniu się, dużej dawce śmiechu i dużym kubku herbaty zespół wrócił do studia. Siedziałam na dole słuchając ich, ale potem poszłam za Kirą do kuchni i rozmawiałyśmy sobie o różnych rzeczach. Przy kolejnym kubku herbaty postanowiłam wypytać ją o fanki.

O: „Kira, mogę Cię o coś spytać?”

K: „Pewnie!”

O: „Będąc w Dreźnie Meike nastraszyła mnie mówiąc, że ja będę miała gorzej z fankami niż Ania. Że będę miała tak, jak Ty. Chciałam o tym porozmawiać na Sylwestra, ale nie było okazji, a może jak mi opowiesz, to będę wiedziała, czego się spodziewać.”

K: „Pewnie, że Ci opowiem. Tylko myślę, że nie będziesz miała aż tak, jak ja. Wtedy zespół był sławny, teraz nie mają aż tylu fanów. Poza tym fani dorośli. Staraliśmy się z Angelo ukrywać ile się dało, ale ileż można? W końcu wyszło na jaw i zaczęły się wycieczki pod mój dom, obrzucanie czym popadło, wyklinanie, groźby i tym podobne.”

O: „Matko kochana!” – z tego szoku powiedziałam po polsku i oczy miałam jak 5zł.

K: „Trwało to parę lat, zupełnie nie mogły się pogodzić z tym, że jednak nie zostaną żonami Angelo. Jak urodził się Gabriel, to potrafiły wcisnąć dzwonek i zablokować tak, żeby cały czas dzwonił. Angelo nie raz je upominał, wychodził, rozmawiał z nimi, prosił, aby dały spokój. Nic to nie dało, ale w końcu im się znudziło. Ola, no nie rób takiej miny. Teraz tak nie będzie, to nie te czasy. Chyba jeszcze bardziej Cię nastraszyłam.”

O: „Nie chodzi o samo straszenie, ale o to, jak można się tak zachowywać? W głowie mi się to nie mieści. Chyba naprawdę niektóre do końca wierzyły, że mają jeszcze szansę.”

K: „No, chyba tak. Ale wierz mi, teraz nie powinno już tak być.”

P: „Co nie powinno być?” – w drzwiach kuchni pojawił się Paddy, zauważył moją wystraszoną minę i pocałował w czoło pytając:

P: „Stało się coś?”

K: „Nie, nic, nic. Tylko zamiast Olę uspokoić, to ją nastraszyłam.”

P: „A czym?”

O: „Nieważne. Na razie jest spokój, więc niech tak zostanie.”

P: „Fanki?”

K: „Fanki.”

P: „Nie martw się tym. Na razie domyślają się i nie szaleją.”

O: „Bo mnie nie odnalazły. Ale nie ma co się martwić na zapas.”

P: „Otóż to. Idziecie posłuchać piosenki Angelo?”

Poszliśmy we troje, Patrick chwycił gitarę basową, a my z Kirą i małym Josephem siedziałyśmy na podłodze. Angelo spoglądał na mnie parę razy w trakcie piosenki, na co ja unosiłam kciuk do góry lub kiwałam z aprobatą głową. Piosenka była fajna, taka szybka, ale nawet ja zauważyłam, że Paddy się parę razy pomylił.

Ag: „Paddy, skoncentruj się, już trzeci raz źle wchodzisz.”

P: „Dobra, dobra, już!” – ale niestety znowu się pomylił i tym razem odezwał się Jimmy.

JV: „Paddy, jak masz tak dalej grać, to idź lepiej do domu.” – widziałam, że Patrick ma chęć odpyskować, ale ubiegła go Patricia.

Pt: „O! Dobry pomysł! Paddy, jedź już do domu, my sobie poradzimy.”

Mt: „Właśnie, ja się zajmę basem.”

Paddy stał zdziwiony, Jimmy powiedział coś po niemiecku, czego ja nie zrozumiałam, ale wszyscy się roześmiali, a Paddy rzucił „very funny” z szelmowskim uśmiechem, więc zrozumiałam, że chodziło o nas, zwłaszcza, że większość zwróciła się w moją stronę, a Maite postukała się w czoło.

Kt: „Wiecie, co? Wszyscy jesteśmy już padnięci, to może skończmy wcześniej, a jutro sobie to dopracujemy?”

Mt, Pt, Jh: „Jestem za!”

Wszyscy zaczęli się powoli zbierać, a my rzuciliśmy tylko ogólne „cześć”, Paddy chwycił moją torbę i w ciągu 5 minut byliśmy w samochodzie, gdzie myśląc, że nikt nas nie widzi pocałowaliśmy się namiętnie. Przerwała nam Maite pukając w szybę, aż podskoczyliśmy i oboje pogroziliśmy jej palcem.

P: „Nawet nie wiesz, jaką niespodziankę mi sprawiłaś.”

O: „Wiem. Dużą. Taką, jakie Ty robiłeś dla mnie. Super, że mogę pobyć z Wami na próbach, mam nadzieję, że nikomu nie przeszkadzam.”

P: „Nie no, coś Ty! U nas to normalne. Tylko ja nie mogłem się skupić.”

O: „No widziałam i nawet słyszałam, jak się myliłeś.”

P: „Myliłem się z innego powodu. Co to za jakieś znaki z moim bratem?”

O: „Z Angelo? Haha! Takie nasze sprawy. Nie musisz wszystkiego wiedzieć zazdrośniku.”

P: „Oj tam, od razu zazdrośniku, ciekawy jestem.”

O: „O muzykę chodziło, tyle Ci powiem.”