125. Ania – styczeń/luty 2011

Ania

Joseph po dwóch dniach od swojego telefonu, przyjechał. Akurat robiłam kolację jak usłyszałam klucz w drzwiach i za chwilę zobaczyłam go. Bardzo się ucieszyłam, że go widzę, aż rzuciłam mu się w ramiona. Przytulił mnie i uniósł do góry. Pocałowaliśmy się mocno.

J: „Dear, ubierz się w coś ciepłego, bo idziemy na dwór.”

A: „Ale po co? Zimno jest.”

J: „No chodź… Pokażę Ci coś.”

A: „Ale kusisz, wygrałeś, dobrze już się ubieram.”

Zeszliśmy na podwórko i poszliśmy na parking, a tam stanęliśmy koło ślicznego, nowego auta. Był koloru wiśniowego i była to Mazda taka wersja sportowa. Zapytałam.

A: „Kochanie, kupiłeś samochód?”

J: „Nie. Wygrałem go.”

A: „I dopiero mi o tym mówisz? Bardzo się cieszę, ale fajnie. Gratulacje. Pasuje do Ciebie.”

J: „Nie zatrzymam go. To bez sensu, niepotrzebny mi drugi samochód.”

A: „Zatrzymasz...”

J: „Ann, daj spokój. Wiesz, że to bez sensu. Nie ukrywam, że mi się bardzo podoba to auto, ale jestem rozsądnym człowiekiem.”

A: „Kochanie, ale ja jednak uważam, że powinieneś zatrzymać to auto, a ja będę...”

J: „Co, Ty? O czym Ty mówisz?”

Widziałam, że aż zaniemówił. Patrzył chwilę na mnie, a ja wzięłam go za rękę i zaczęłam iść w stronę domu. Nic nie powiedziałam, więc Joey też nie. Widziałam, że intensywnie o czymś myśli. Gdy weszliśmy do mieszkania zdjęłam kurtkę i buty i poszłam do kuchni. Joey stał w progu i mi się przyglądał. W końcu zapytał.

J: „Powiesz mi, co miałaś na myśli? Co będziesz?”

A: „Zaraz pogadamy. Dokończę kolację, bo na pewno jesteś zmęczony i głodny.”

J: „No trochę. Wykąpię się i przebiorę, bo jechałem długo. Tak mi się do Ciebie spieszyło.”

A: „Ok. To idź.”

Joseph poszedł do łazienki, a ja zastanawiałam się jak mu powiedzieć, że się do niego przeprowadzę, ale stwierdziłam, że samo jakoś to wyjdzie. Przygotowałam kolację na stole, a sama stanęłam przy oknie i podziwiałam płatki śniegu. Tak się zamyśliłam, że nie usłyszałam, że Joey przyszedł i przytulił się do moich pleców. Potem pocałował mnie w szyję.

J: „Stęskniłem się za Tobą. Wiesz?”

A: „Ale chyba nie tak bardzo, jak ja za Tobą?”

Joey zrobił zdziwioną minę, a ja wybuchnęłam śmiechem.

A: „Chodź. Zjesz coś.”

J: „Ale pięknie pachnie, jednak czuję, że jestem głodny. Wiesz, że się cały miesiąc nie widzieliśmy?”

A: „Wiem, a wracając do tematu, to tak sobie pomyślałam, że Ty będziesz jeździł Mazdą, a Toyotę... a Toyotę zostawisz mi...”

J: „Masz na myśli... nie... chcesz mi powiedzieć, że że...”

A: „Tak. Chcę Ci powiedzieć, że chcę z Tobą zamieszkać.”

Widziałam, że aż zmieniła mu się twarz z radości, uśmiechnął się i przyciągnął mnie do siebie, a potem pocałował. Po paru minutach oderwaliśmy swoje usta od siebie. Uśmiechnęłam się do niego i pogłaskałam po policzku.

J: „Bardzo się cieszę. Chyba nawet sobie tego nie wyobrażasz. Naprawdę bardzo, bardzo się cieszę. Nie chciałem pytać, bo obiecałem Ci czas do zastanowienia.”

A: „Przemyślałam sobie wszystko i wiem, że warto. Może nie będzie łatwo, ale życie na tym polega, że są wybory w nim. Powiedz mi, jak Ty to wszystko widzisz.”

J: „Myślę sobie, że na razie zamieszkamy u mnie, ale chyba dom byłby lepszy. Co Ty na to?”

A: „Dom? No może fakt, lepszy, ale to wtedy trzeba byłoby go kupić, tak?”

J: „No tak. Trzeba wybrać i kupić, a potem urządzić. Żeby był taki od początku do końca nasz, rozumiesz, co mam na myśli?”

A: „No rozumiem, ok, to dobry pomysł. A myślałeś, gdzie by miał być, oprócz tego, że w Niemczech?”

J: „No, wydaje mi się, że w okolicach Kolonii.”

A: „Skarbie, no to mi pomogłeś. Okolice Kolonii, no to może troszkę jaśniej, co? Przecież okolice są rozległe, może trzeba jakoś zmniejszyć obszar poszukiwań?”

J: „Hahahaha, no, to fakt. Mam pomysł Angelo i Kira mają dom w Kall. Więc może te 80 km od Kolonii będzie wyznacznikiem, co? Może jakieś miasteczko.”

A: „O, to jakiś pomysł. To już wiemy, reszta się okaże, czego szukamy. Popatrzę w necie. Muszę też pracę znaleźć i myślę, że dopiero wtedy się do Kolonii przeniosę.”

J: „Nie musisz pracować, a ja bym się ucieszył jakbyś już się przeprowadziła.”

A: „Joey! Ale ja chcę pracować i tego jestem pewna. Mogę oczywiście szukać i domu i pracy, dam radę i na pewno wszystko się poukłada.”

J: „Ok. Tak mówię tylko, żebyś wiedziała, że masz wybór. Nie widzę problemu.”

A: „Dobrze, zapamiętam, ale wolę pracować. Zobaczymy jak i kiedy się przeprowadzę, dobrze? Domu będę szukać, ale Ty też szukaj, bo nie wiem czy mamy takie samo zdanie na ten temat.”

J: „No i super, wiesz co, naprawdę cieszę się bardzo z Twojej decyzji.”

A: „Też się cieszę, wiem ile to dla Ciebie znaczy. Chcę wszystko poukładać. Może być mniej po kolei, ale przemyślane. Praca, dom, bo też nie wiadomo ile to potrwa.”

J: „Wiem, musisz teraz pozamykać swoje sprawy w Polsce. Ale jak będziesz mieć pracę, to już się wprowadzisz do mieszkania?”

A: „No tak, dom nie jest dla mnie najważniejszy. Obiecuję, że jak tylko będę mieć pracę, to przyjadę do Kolonii.”

J: „No to chciałem usłyszeć. A Teraz mam dla Ciebie niespodziankę. Ponieważ teraz przyjechałem tak na chwilę, to chcę Cię zabrać na zawody i może byś na tydzień się wyrwała, co? To lekkie zawody, więc się nie będziesz o mnie bała. Wiem, że teraz się bałaś i nie zaprzeczaj. A przy okazji spędzimy razem Walentynki. Wiem, że późno Ci o tym mówię, ale jak tu jechałem, to mi wpadło do głowy.”

A: „Oooo zaskoczyłeś mnie, ale pozytywnie. Pewnie, że tak. Tylko szkoda, że teraz tak szybko będziesz musiał pojechać. Wiesz co, jeszcze o jednym ważnym fakcie nie porozmawialiśmy. Leon. Chcę Ci tylko powiedzieć, że cokolwiek zdecydujesz oczywiście się zgadzam. Jeśli będzie chciał mieszkać z nami, to nie widzę problemu.”

J: „No tak, chciałem o tym pogadać. Nie masz nic przeciwko? Naprawdę? To super, muszę z Tanją i małym o tym porozmawiać, ale teraz będzie mi łatwiej, bo znam już Twoje zdanie.”

A: „Pewnie, że się zgadzam, to są Twoje dzieci i nie mam nic przeciwko nim. Pamiętaj o tym.”

J: „No i super. Kolacja była pyszna, ale chodź do pokoju. ”

Poszliśmy do pokoju i siadłam Joeyowi na kolanach. A on próbował się gdzieś dodzwonić.

J: „Cholera. No mam ważną sprawę, a on nie odbiera.”

A: „Ale kto nie odbiera?”

J: „Paddy. Dzwonię i dzwonię od kilku godzin, a tu nic, telefon wyłączony. Kurde.”

A: „O, a propos Paddyego, to możesz mi powiedzieć coś o tej Brendzie?”

J: „O jakiej Brendzie?”

A: „No o byłej Paddyego, tej sprzed zakonu.”

J: „No właśnie, sprzed zakonu, to było dawno, więc uważam, że nie ma o czym mówić. Czemu się tym interesujesz?”

A: „Nie, tak tylko pytam, bo Ola mi mówiła, że ona do Paddyego dzwoniła.”

J: „Nie masz o czym myśleć? Uważam, że nie ma czym się przejmować. Pewnie się dowiedziała, że wyszedł z zakonu i dlatego zadzwoniła, by np. powiedzieć cześć.”

A: „Pewnie masz rację, ale martwię się. Bo to dla mnie dziwne, że po tylu latach ona do niego dzwoni.”

J: „Nie przesadzaj. A co w tym złego, że dzwoni do niego? Dawno się nie widzieli. Paddy da sobie radę. A Ty daj sobie spokój.”

A: „No dobrze, tak tylko pytałam. O kurczę, późno już, a ja jutro do pracy idę.”

J: „Tak od razu idziesz spać? A ja dziś do Ciebie dopiero przyjechałem... miesiąc się nie widzieliśmy.”

Pomyślałam, że zbywa mnie, bo nie chce siać paniki. Uśmiechnął się, a potem pocałował. Świat zawirował, gdy po kilku minutach oderwaliśmy się od siebie. Wstałam, wzięłam go za rękę i poszłam do sypialni. Tak się za sobą stęskniliśmy, że długo nie mogliśmy się od siebie oderwać. Ledwo usnęłam, a już budzik mnie obudził. Byłam trochę niewyspana, ale miałam wspaniały humor. Nie mogłam się doczekać, aż skończę pracę i pojadę do Josepha. Cieszyłam się, że przyjechał. Choć często moje myśli były poświęcone Oli. Dręczyła mnie ta Brenda, ale miałam nadzieję, że to Joey ma rację i nie ma się czym przejmować. Po pracy wyszłam przed budynek i zobaczyłam Joeya opartego o samochód. Powiedział, że obiad gotowy, a on się w końcu wyspał. Pojechaliśmy do domu, gdzie zjedliśmy obiad, a potem spędziliśmy miło czas razem. Na przemian całując się, kochając i rozmawiając o wszystkim i o niczym. Dobrze nam było ze sobą. Żal mi tylko było, że Joseph musi już jechać, ale wiedziałam, że za dwa tygodnie się spotkamy i spędzimy tydzień razem. Czas szybko minie, bo miałam dużo roboty z szukaniem pracy i domu. Joey powiedział, że wyjedzie dopiero po obiedzie jak wrócę z pracy, bo musi być dopiero trzeciego lutego rano w Kolonii, więc jak dojedzie w nocy to i tak zdąży się wyspać. Tak nam przeciągało się to rozstanie, że wyjechał dopiero o 18, a ja poszłam spać, bo byłam bardzo zmęczona.