123. Ola, Ania – styczeń 2011

Ola

Potem znowu siedziałam sobie w studio. Chłopaki coś gorliwie omawiali, ale Joey odłączył się od nich i podszedł do mnie.

J: „Jak Ci się podoba nasze nagrywanie?”

O: „Bardzo! Najchętniej zostałabym tu jakieś 3 tygodnie i nie wracała do domu. Bym sobie tutaj siedziała i Was słuchała.”

J: „To miło. A powiedz, jak tam minął weekend z Ann?” – spojrzałam na niego spod oka, bo coś za szybko zmienił temat.

O: „Bardzo dobrze minął. Nagadałyśmy się za wszystkie czasy.” – widziałam, że chce o coś zapytać, ale go ubiegłam. – „Joey przykro mi, ale nic ode mnie nie wyciągniesz.”

J: „Damn it! A już miałem nadzieję.” – roześmiał się – „Czyli znasz sprawę?”

O: „Pewnie, Ania od razu mi powiedziała.”

J: „Ech… Wiem, że to trudna i poważna decyzja, ale mam nadzieję, że będzie pozytywna. Dawno nie byłem tak pewny przy tym, czego chcę. To by wiele ułatwiło. Nie kursowalibyśmy ciągle i wreszcie bylibyśmy razem. Ale przepraszam, że zawracam Ci głowę moimi sprawami.”

O: „Joe, nie ma sprawy. Tylko ja od razu mówię, że nic nie powiem. Mamy z Anią do siebie zaufanie i wiemy, co możemy komu powiedzieć.”

J: „Wiem, wiem. Ale fajnie, że się tak dobrze dogadujecie.”

O: „Pewnie, że fajnie! Zobacz, my mamy podobne sytuacje, możemy się wspierać, rozmawiać ze sobą, poza tym jesteśmy z tego samego kraju, ta sama kultura, to też pomaga.”

J: „Nie tylko wspierać, ale i obgadywać mnie i Paddiego.”

O: „Ty jak zawsze żartujesz, chociaż, w sumie… Hahaha!”

J: „No to ładnie sobie poczynacie, ładnie.”

O: „Oj dobra, jedno mogę Ci powiedzieć. Ona Cię naprawdę kocha. I uwielbia Leona, bo często o nim mówi czy pisze.”

J: „Dzięki, że mi o tym powiedziałaś, ale to akurat wiem.”

O: „No to nic nowego się nie dowiedziałeś.”

J: „A co u Was? Wszystko dobrze?”

O: „Dobrze, dobrze.” – popatrzyłam się na Patricka z uśmiechem. – „Ale ktoś tu się nam przygląda.” – podeszłam do Paddiego, pocałowałam w czoło i zajęłam sobie dogodne miejsce pod ścianą, aby móc dalej słuchać próby. Kira spytała czy może małego Joe zostawić ze mną. Joe grzecznie siedział u mnie na kolanach, więc razem słuchaliśmy sobie muzyki. Uśmiechał się co chwilę pięknie. Zeszło się do późna, aż w końcu przysnęłam na sofie w salonie jak Kira poszła kłaść dzieci spać. Ktoś usiadł koło mnie, więc przeciągając się szepnęłam:

O: „Hej kochanie, jedziemy już?”

Ag: „Nie wiem, co na to Kira i Paddy, ale możemy spróbować.” – roześmiałam się na to i otwierając oczy rzekłam:

O: „Oj, Angelo, dowcipnisiu jeden!”

Ag: „No co? Sama zaczęłaś! Gdzie jedziemy i co będziemy robić?” – uśmiech miał szelmowski.

O: „Będziemy tu na sofie rozmawiać o utworze „You have a place”. Kira powiedziała, że to dla Patricka. Wcześniej tego nie wyłapałam, a uwielbiam to.”

Ag: „Tak, zgadza się. To było po śmierci taty, nie dogadywaliśmy się wtedy zbytnio, potem ta informacja o zakonie, nie rozumiałem jego decyzji, przelałem to na nuty…”

O: „…które stworzyły piękną piosenkę.”

Ag: „Dzięki. Nie miałem okazji Ci powiedzieć, że mi jest bardzo miło, że tak podoba Ci się moja muzyka.”

O: „No to ja się cieszę, że Ty się cieszysz. Ale nie wiem, skąd Ci wpadło do głowy „If you gotta do”?”

Ag: „A co?”

O: „Szczerze?”

Ag: „Szczerze!”

O: „Nie mogę jej przesłuchać.” – Angelo uśmiał się z mojej szczerości.

Ag: „Faktycznie szczerze. Nie pamiętam dokładnie, ale chciałem, żeby jakaś inna była.”

O: „Oj, jest inna! Zdecydowanie!”

Oboje zaczęliśmy się śmiać. Po chwili weszli Paddy z Jimmym, popatrzyli na nas jak na wariatów, a Paddy miał jakąś dziwną minę.

O: „Stało się coś?”

P: „Pogadamy w domu.”

Albo mi się wydawało albo Angelo i Jimmy wymienili znaczące spojrzenie? W drodze powrotnej Patrick był jakiś dziwnie zamyślony, ale uśmiechnął się słodko, gdy go pogłaskałam po karku. Od progu miał poważną minę, więc od razu spytałam:

O: „Chcesz o czymś porozmawiać, prawda?” – skinął potakująco głową

O: „O Brendzie?”

P: „Skąd wiesz?”

O: „Trochę Cię już znam.” – powiedziałam słowami, jakie on wymówił dzień wcześniej do mnie – „Co się stało?”

P: „W sumie nic. Ale od Sylwestra często do mnie dzwoni lub pisze, gdy nie odbieram. A ja… ja…”

O: „Co Ty?”

P: „Ja jej jeszcze nie powiedziałem. Obiecuję sobie, że następnym razem powiem, ale potem nie mam odwagi. Takich rzeczy nie mówi się przez telefon.”

O: „A może Ty jej nie chcesz powiedzieć?”

P: „Ola, nie wygłupiaj się. Oczywiście, że chcę. Tej obietnicy nigdy nie dotrzymam. Pytała się, czy moglibyśmy się spotkać. Co Ty na to?”

O: „Na co? Na spotkanie? Twoje z Brendą?”

P: „No… tak. Czy nie masz nic przeciwko, żebym się z nią spotkał? Wolałbym wszystko jej powiedzieć i wyjaśnić na żywo, a nie przez telefon.”

Próbowałam utrzymać obojętną minę, nie pokazać, jak bardzo się boję i nie być w żadnym wypadku na tyle zaborczą, żeby powiedzieć „nie”. Paddy wziął mnie za rękę.

P: „Przepraszam kochanie. To nie jest łatwe dla mnie, a co dopiero dla Ciebie. Wiedz, że Ty jesteś dla mnie najważniejsza, ale Brenda jest człowiekiem i kiedyś nas coś łączyło, więc chciałbym wytłumaczyć jej wszystko face to face.”

O: „Patrick, oczywiście, że możesz się z nią spotkać. Nie jestem osobą upoważnioną, aby Ci tego zabronić.”

P: „Ale jeśli powiedziałabyś, że jesteś temu przeciwna, to bym to uszanował.”

O: „Nie no, bez przesady. Zamknij ten rozdział, to nam obojgu będzie lepiej.”

Patrick przytulił mnie tak, że moja głowa spoczęła na jego ramieniu. Głaskał mnie po włosach.

O: „Ale to znaczy, że ona o mnie nie wie?”

P: „Nie. Przynajmniej nie ode mnie. O ile wcześniej nie byłem pewny, to teraz chyba skłaniam się do tego, że ona cały czas ma nadzieję.” – na to zamarłam.

O: „Patrick, ale możesz oszczędzić mi szczegółów?”

P: „Tak, tak, przepraszam.” – pocałował mnie w skroń.

O: „Zagraj mi coś.”

P: „Słucham?”

O: „Zagraj mi coś. Specjalny koncert, tylko dla mnie.”

Po tej rozmowie czułam się nieswojo. Wolałam, żeby mnie nie przytulał i żebym nie musiała nic mówić. Nie musiałam go namawiać na granie. Wziął gitarę, nastroił, zaczął grać i śpiewać. Zamknęłam oczy i słuchałam jednym uchem, bo moje myśli zaprzątnięte były czym innym. Wzdrygnęłam się, gdy Paddy powiedział, że zagra mi utwór, który napisał specjalnie na festiwal w Paryżu i jeszcze kilka, które będzie tam grał. Pomagał sobie kartką z tekstami, bo nie znał na pamięć, nawet dwa razy coś zmienił i dopisał. Rozczmuchałam się nieco, bo utwory słyszałam po raz pierwszy, a były naprawdę dobre. Gdy zaległa cisza spojrzałam na niego pytającym wzrokiem.

P: „No nie!”

O: „Co?”

P: „Nie słuchałaś ostatniej piosenki!”

Popatrzyłam zdumiona, ale za grosz nie mogłam sobie przypomnieć, o czym była, więc przyznałam mu rację.

P: „Może jednak nie powinienem się z nią spotykać?”

O: „Och daj już spokój.”

P: „No to Ty nie myśl o tym tylko posłuchaj piosenki, którą napisałem dla dziewczyny o najpiękniejszym uśmiechu pod słońcem.”

To otrzeźwiło mnie od razu, usiadłam po turecku i słuchałam piosenki napisanej specjalnie dla mnie. Opowiadała naszą historię. Wyjechał z zamiarem przemyślenia pewnych spraw, ale poznał dziewczynę, co ma „cute laugh” i myślał tylko o niej, sam się nie przyznawał przed sobą, ale uczucie było silniejsze. Był głupcem, bo nie powiedział jej kim jest, odkryła przypadkiem i potem wszystko było complicated, ale dobrzy ludzie i zbieg okoliczności pomogli ją odnaleźć i teraz ciągle może słuchać tego „cute laugh”. Słuchałam urzeczona, bo melodia też była piękna i oczywiście pojawiły się u mnie łzy wzruszenia. Paddy postawił gitarę w pionie na kolanach, oparł na niej głowę i powiedział:

P: „Did I tell you that I love you?”

O: “ I don’t remember, can you repeat it?” – uśmiechnął się rozbrajająco

P: “I love you Ola.” – zabrałam z jego kolan gitarę, sama usiadłam i patrząc mu prosto w oczy powiedziałam:

O: „I love you too Paddy.”

Patrzyliśmy na siebie chyba z 5 min zanim zaczęliśmy się całować. Chcieliśmy nacieszyć się sobą nigdzie się nie spiesząc. Było tak błogo i cudownie, że straciłam poczucie rzeczywistości, czasu i przestrzeni. Nasze serca długo wracały do spokojniejszego rytmu i gdy tak leżeliśmy spleceni ze sobą poprosiłam, żeby jeszcze raz zagrał mi moją piosenkę. Założył bokserki i przyniósł gitarę z salonu. Śmiać mi się zachciało, gdy uświadomiłam sobie, że najspokojniej w świecie leżę w łóżku Paddiego Kelly, a on prawie nagi gra piosenkę napisaną specjalnie dla mnie.

O: „Jaki tytuł ma ten utwór?”

P: „Muszę odpowiadać?”

O: „Nie mów, że „cute laugh”?” – skinął głową na potwierdzenie.

O: „Haha, nieźle! A kiedy napisałeś?”

P: „We wrześniu.” – powiedział po zastanowieniu.

O: „I dopiero teraz mi ją grasz? No wiesz!”

P: „Jakoś tak nie było odpowiedniego momentu i jeszcze robiłem poprawki.”

O: „A napiszesz jeszcze coś o mnie?” – mówiąc to przytuliłam się do jego pleców.

P: „Skarbie, ja już mam 6 piosenek o Tobie.”

O: „Sześć? No to zagraj mi.”

P: „O nie! Co za dużo, to nie zdrowo! Tylko ta jest na razie skończona.”

O: „Oj proszę, chociaż kawałek którejś.”

P: „Czemu nie umiem Ci odmówić?”

Zagrał zwrotkę, w której usłyszałam coś o wietrze, statkach, jeziorze, ale nie wiedziałam, o co chodzi, to wytłumaczył, że o moją pasję do żeglarstwa. Czy on o wszystkim będzie pisał piosenki?