143. Ola – marzec 2011

Po śniadaniu zrelacjonowałam Ani moją rozmowę z Patrickiem. Wysłuchała, ale potem zachowała się jak nie ona. Podeszła do mnie z dość groźną miną, zabrała filiżankę z ręki i powiedziała po polsku:

A: „Ola, Tobie chyba ktoś dawno nie przemówił do rozumu!” – spojrzałam zdziwiona.

O: „Co?”

A: „Posłuchaj mnie moja droga! Masz dzisiaj imprezę, jutro urodziny i nie zamierzam patrzeć na Ciebie w takim stanie. Za chwilę zawołam do kuchni Patricka i powiesz mu, co Ci chodzi po głowie.”

O: „Aniu, ale co?”

A: „Aha! Mam do Ciebie mówić drukowanymi? Ok! Powiesz mu, że spróbujecie, ale żeby na nic się nie nastawiał i nic na siłę nie próbował, bo potrzebujesz czasu.”

O: „Ty oszalałaś!”

A:  „Może i tak, ale nie bardziej niż Ty! Serce się kraje jak się na Was patrzy, a Ty cały czas uparta!” – była już mocno wzburzona i mówiła podniesionym głosem, aż Joey zajrzał sprawdzić, co się dzieje. Nie zdążyłam zareagować, bo Ania krzyknęła:

A: „Paddy, could you please come to the kitchen. Ola has important thing to say.”

O: „Ania… ale… ale…”

A: „Nie ma żadnego ‘ale’! Joey, come to the bedroom! Now!”

Wszyscy byliśmy zszokowani, bo takiej Ani jeszcze nie znaliśmy. Paddy skonsternowany przyszedł do kuchni i stanął na środku, ja byłam oparta o blat.

P: „O co jej chodziło? Co się stało?”

O: „Ona mnie trochę zna.” – Patrick uniósł brwi pytająco – „No widzi, że się męczę i próbuję być twarda za wszelką cenę.” – dalej nie rozumiał.

O: „Patrick, ja… eee… spróbuję…” – sama nie mogłam uwierzyć w to, co mówię.

P: „Spróbujesz?”

O: „Tak, spróbuję. Ale nie wiem, jak to będzie wyglądało. Potrzebuję czasu. Dużo czasu.”

Paddy też wyglądał jakby nie rozumiał, co mówię. W końcu do niego dotarło, przeczesał włosy i chciał podejść do mnie, ale wyciągnęłam rękę na znak stop.

O: „Powiedziałam ‘spróbuję’, ale wyników nie gwarantuję. I jeszcze nie jest to czas na przytulanie.”

P: „Rozumiem. Dziękuję.” – udałam, że nie słyszę i weszłam do sypialni mówiąc do Ani po polsku:

O: „Już. Powiedziałam. Zadowolona?”

A: „No pewnie!” – uściskała mnie, chociaż się najeżyłam.

O: „Ty naprawdę jesteś walnięta!”

A: „Nie powiem, kto bardziej.”

O: „W razie co wszystko będzie na Ciebie.”

Chociaż w głębi duszy czułam ogromną ulgę, że tak się stało i że będę miała spokojniejszy dzień.

Wszyscy pomagali mi przygotowywać sałatki, chłopaki ustawili szwedzki stół w środkowym pokoju, przenieśli kolumny do kuchni, gdzie miały być tańce. Z Paddym rozmawiałam tylko wtedy, kiedy było to konieczne. Ok 18 zaczęli schodzić się goście, pierwszy był Michał, którego zdążyłam smsem poinformować, że przyjechał Paddy. Jako mój przyjaciel wiedział o wszystkim i strasznie był cięty na Patricka. Rozmawialiśmy chwilę w korytarzu przy życzeniach, dostałam od niego śliczną bransoletkę, którą od razu założyłam. Po chwili przyjechała moja przyjaciółka Ola z mężem, Asia z Tomkiem oraz znajomi Michała. Magda przyjechała spóźniona, bo była na innej imprezie. Bardzo się cieszyła, że mogła wreszcie poznać Anię i Josepha, w końcu była potencjalną szwagierką. Ola za to co chwilę do mnie podchodziła i mówiła, jak to ona się cieszy, że się jednak pogodziliśmy, bo on wodzi za mną wzrokiem jak nie wiem i ona widzi w jego oczach głębokie uczucie. Uśmiechałam się tylko i mówiłam jej, że na razie, to tak kolorowo nie wygląda. Była samoobsługa jeśli chodzi o alkohole, więc co chwilę dostawałam nowe drinki. Szumiało mi już nieco w głowie. Ania i Joseph też się chyba dobrze bawili, dużo rozmawiali z Magdą. Tańczyłam ze wszystkimi, z Patrickiem w końcu też, ale tylko szybkie tańce. Joey chyba chciał się z nim podroczyć, bo powiedział, że ten blondyn ciągle na mnie zerka, na co Paddy odpowiedział mu, że pewnie się szykuje do pokazu. I wcale się nie mylił, bo usłyszałam nagle świetny utwór do salsy i śmiejącego się Tomka zmierzającego w moją stronę. Oczywiście zatańczyliśmy sobie po naszemu, Ania i Joey byli najbardziej zdziwieni, a ten ostatni nawet zaczął bić brawo. Powiedział, żebyśmy zatańczyli sexy, dirty dance, to tylko Tomek zmienił muzykę i zatańczyliśmy ten sam układ, co na weselu do „The time of my life”, a potem dość ostro do „Do you love me”, po którym Joseph podszedł do nas mówiąc, że chce się tak nauczyć. No to ja zaczęłam tańczyć z Joey’em, Tomek z Anią i ogólnie wszyscy zaczęli dirty dance. Joey nie mógł się skupić ze śmiechu, to go klepałam po kolanach, żeby ugiął i dał się ponieść. Paddy tańczył z Magdą bardziej normalnie. Trochę to wszystkich wymęczyło, więc włączyliśmy spokojniejsze kawałki. Zmroziło mnie, gdy usłyszałam „Eternal flame” i szybko uciekłam do kotłowni, bo łzy mi już napłynęły do oczu. Dorzuciłam węgla do pieca i o mało nie wrzasnęłam, kiedy wszedł Michał.

Mc: „Ola, co się stało?”

O: „Nic, musiałam uciec, to nasza piosenka.”

Mc: „Aha! Mogę Ci jakoś pomóc? Co zrobisz?”

O: „Nie wiem Michał, nie wiem. Unikam go dzisiaj jak diabeł święconej wody, nie umiem jeszcze być blisko i zastanawiam się czy to będzie jeszcze możliwe.”

Mc: „Oj, głupoty gadasz, pewnie, że będzie możliwe. Dobrze, że dałaś mu szansę, musi Cię mocno kochać.”

O: „Czemu?”

Mc: „Jestem na niego strasznie zły, ale widzę, jak na Ciebie patrzy. Cały czas wodzi za Tobą wzrokiem i zauważyłem parę razy, jak chciał uczynić gest w Twoją stronę, ale się rozmyślał.”

O: „Mówisz?”

Mc: „No mówię, mówię. Chodź lepiej, bo będziemy śmierdzieć od tego dymu.”

O: „Już śmierdzimy.”

Roześmialiśmy się na to oboje spotykając w korytarzu Patricka, więc Michał szybko się przemknął dalej.

P: „Nasza piosenka.”

O: „Wiem, całe szczęście się już kończy. Niepotrzebnie ją włączyłeś.”

P: „Myślałem, że dasz się poprosić do tańca.”

O: „To już by było zbyt wiele. Czas Patrick, czas.” – mówiąc to dotknęłam jego ramienia dla potwierdzenia.