19. Ania – lipiec 2010

Nie mogłam się już doczekać koncertu i tego, że zobaczę znowu Josepha. Tęskniłam za nim, choć nie widzieliśmy się raptem dwa tygodnie. W końcu nastał dzień wylotu do Hiszpanii. Joey odebrał mnie z lotniska i pojechaliśmy do hotelu. Po drodze powiedział, że to inny hotel niż ten, w którym jest reszta rodziny. Przyznałam mu rację, że tak będzie lepiej. Zauważyłam również, że czuje się swobodniej w moim towarzystwie. Często bowiem kładł mi dłoń na ramieniu czy nawet trzymał moją dłoń swoją. Pocałował mnie również kilka razy ot tak. Taki krótki buziak w usta. Chyba nawet obydwoje czuliśmy się w swoim towarzystwie lepiej niż w Londynie. Gdy dojechaliśmy do hotelu poszłam pod prysznic, ponieważ było bardzo gorąco. Gdy już wyszłam z kabiny, stanęłam przed nią i chciałam się wytrzeć. Podniosłam głowę i bardzo się zdziwiłam, bo dokładnie naprzeciw kabiny w lustrze zobaczyłam Josepha. Widać było, że on też jest zaskoczony. Stał przy zlewie i się golił, ale jak mnie zobaczył, to aż zamarł. Przez kilka chwil patrzyliśmy zaskoczeni na siebie, a ja nie wiedząc, co zrobić i jak się zachować uśmiechnęłam się do niego i zawinęłam w ręcznik. Obydwoje nie wiedzieliśmy, co powiedzieć. Chciałam się odezwać, a Joseph w tym samym czasie co ja też zaczął:

J: „Ann ja...“

A: „Joey...”

I wybuchnęliśmy śmiechem.

J: „Ann, myślałem, że nim wyjdziesz spod prysznica, ja zdążę się ogolić...”

A: „Ale nie zdążyłeś. Haha! Podglądacz jesteś.”

J: „E tam, zaraz podglądacz. Ale fakt, ile się napatrzyłem, to moje.”

Zaczął się śmiać jak zobaczył moją zaskoczoną minę, ale szybko mu zawtórowałam. Po kilku minutach jak już się wyśmialiśmy, powiedział:

J: „Ale tak na serio przepraszam, że tak wlazłem Ci do łazienki, ale naprawdę myślałem, że zdążę.”

A: „Joey wszystko ok, zaskoczyłeś mnie, ale przecież to nic takiego.”

J: „No niby tak, ale to był pierwszy raz.”

A: „Haha! A co? Teraz już będziesz zawsze wchodził w tym samym czasie do łazienki co ja?”

J: „Tak. Ale nie żartuję. Mówię serio.”
A: „Oooo, to teraz mnie zaskoczyłeś jeszcze bardziej.” 
J: „Właśnie miałem taki zamiar. I co? Nie oponujesz?” 
A: „No nie wiem, nie wiem, zobaczę jak to będzie wyglądało w praniu. Hehe!” 
J: „Eee, a ja myślałem, że pomysł Ci się spodoba i nie będziesz mieć nic przeciwko.” - powiedział z szelmowskim uśmiechem. 
A: „No dobra. Niech Ci będzie, nie mam, to nam zaoszczędzi czas.” 
J: „I tego się trzymajmy. Głodny jestem, pójdziemy na kolację, co?” 
A: „No nie. Nie dość, że podglądacz, to jeszcze głodomór. Hahahha” 
J: „Niech będzie i tak, ale chodź.”
A: „Już się szykuję.” 
  

Mimo, że byliśmy trochę skrępowani tą rozmową, to była ona potrzebna. Wcześniej bowiem nie korzystaliśmy w tym samym czasie z łazienki. A teraz to, że Joseph wszedł tam, gdy ja byłam w środku mogło oznaczać to, że coraz bardziej mi ufa, a ja jemu.