24. Ola – lipiec 2010

Całą drogę do hotelu płakałam. Czułam się oszukana. Magda próbowała go tłumaczyć, prosiła, abym się z nim spotkała i wyjaśniła sprawę, ale nie chciałam. Nie chciałam mieć nic wspólnego z kimś, kto mnie okłamał. Nie powiedział mi, że jest z Kelly Family. Może się bał, że polecę na jego sławę, a nie na niego, nie wiem. Ale najgorsze jest to, że nie powiedział mi, że jest mnichem. Że jest w zakonie! To by wyjaśniało jego niepewność i powolność w uczuciach. Nie wiedziałam, co o tym wszystkim myśleć, ale że mnie okłamał, wiedziałam na pewno. Magda próbowała mnie przekonać, że to „ten” Paddy z „tego” Kelly Family, ale tym bardziej zaczęłam płakać. Po półtorej godzinie zadzwonił. Nie odebrałam, mimo namowy siostry. Dzwonił ponownie 2 razy, potem jeszcze parę. Pisał smsy, a ja na każdego reagowałam wybuchem płaczu. „Ola, porozmawiaj ze mną, proszę.” „Ola, odbierz telefon.” „Ola, proszę, chcę Ci wszystko wyjaśnić.” „Ola, my musimy porozmawiać.” „Ola, nie chcę nic tłumaczyć przez telefon, spotkajmy się, to wszystko wyjaśnię.” Odpisałam dopiero po tym smsie. „Nie mam siły. Nie chcę mieć z Tobą nic wspólnego. Bye.” Chciałam jeszcze dopisać „idź się modlić” albo „trzaśnij się krzyżem w głowę” albo coś w tym stylu, ale Magda na szczęście mnie powstrzymała, bo jak już się zdenerwuję, to potrafię być złośliwa. Nie spałam prawie do rana, zdrzemnęłam się tylko dwie godziny. John się dobijał, ale wrzuciłam telefon do torby i nie chciałam na niego patrzeć.