37. Ania – sierpień 2010

W drugiej połowie sierpnia Joseph miał dość. Sprawy miedzy nim a Tanją chyba sięgnęły zenitu. Były ciągłe awantury. Ona dzwoniła często do Joeya i mówiła, że wszystko przez niego, bo Leon jej wcale nie słucha. Joey z nim rozmawiał, ale mały był grzeczny tylko z nim. Jak znikał mu z oczu, to wracał do poprzedniego zachowania. Sytuacja była ciężka i dla Joeya, Tanji, Leona jak i dla pozostałych dzieci czy nawet tego Stive’a. A Joseph był na skraju od wybuchnięcia.

W ostatnim tygodniu sierpnia siedziałam sobie w pracy, była godzina 14:30 i zadzwonił mój telefon. To był Joey:

J: „Cześć. Wiesz gdzie jestem?”

A: „Hej. Boje się zgadywać… hmm pewnie na jakimś lotnisku… może na Antarktydzie?”

J: „Nie. Lotnisko zgadłaś, ale znacznie bliżej.”

A: „Nie! Nie mów, że jesteś na lotnisku we Wrocławiu?”- aż nie wiedziałam czy skakać, krzyczeć, tak bardzo się ucieszyłam, że przyjechał.

J: „Jestem.” – powiedział ze śmiechem.

A: „Ale fajnie, świetna niespodzianka!”

J: „Tak sobie myślałem, chciałem wyjechać z Kolonii i jestem.”

A: „Ojej, stało się coś?” – zapytałam zmartwiona.

J: „Powiem Ci potem, ok? A teraz jest inny problem. Nie mam hotelu. Przenocujesz mnie?”

A: „No nie wiem Joseph, nie wiem.”

J: „Ale ja ładnie proszę, zgódź się. Proszę.”

A: „Haha. Pewnie, że tak. Podam Ci adres, a ja już wychodzę z pracy.”

J: „Super.”

Szybko wyszłam z pracy, bo wiedziałam, że on z lotniska szybciej dojedzie niż ja. Jak byłam już pod blokiem zobaczyłam go i szybkim krokiem podeszłam. Jak już byłam blisko też mnie zauważył i zrobił parę kroków w moją stronę. Uśmiechnęliśmy się do siebie, przytuliliśmy i dostałam buziaka. W domu pokazałam mu wszystko co gdzie i jak. Potem zapytałam czy coś się stało, ale powiedział, że potem mi wszystko opowie, bo po co na dzień dobry psuć sobie humor. Więc o nic nie pytałam, rozmawialiśmy o innych sprawach. Czułam, że tu chodzi o Leona i Tanję, ale wiedziałam, że jak będzie gotowy, to mi o wszystkim powie. Zrobiłam obiad, a potem poszliśmy na spacer. Bardzo się cieszyłam, że zrobił mi taką niespodziankę. Wieczorem zamówiliśmy pizzę, bo po spacerze nie chciało nam się nic robić. Joseph otworzył wino i sobie pomału je sączyliśmy. W końcu przyszedł czas, kiedy Joey chciał mi powiedzieć o tym, co się stało.

J: „Ann, wiesz co? Lubię to, że zawsze czekasz, aż będę chciał mówić, nie wypytujesz mnie i czekasz, aż sam Ci powiem.”

A: „Bo Ty wiesz, kiedy przychodzi ten właściwy moment, by mi powiedzieć.”

J: „Mam dość, ona ciągle dzwoni, nie potrafi sobie z Leonem poradzić, a jak ja chcę pomóc, to ona nie chce, abym się z nim spotkał.”

A: „Jest aż tak źle?”

J: „No tak, albo jeszcze gorzej. Wydzwania do mnie kilka razy dziennie. Ann wiesz ja wszystko rozumiem, że ona sobie rady nie daje, ale co ja mogę na odległość? Chciałem z nim pogadać, ale ona nie i nie, przez telefon tylko pozwoliła, więc mały przez ten telefon mi płakał.”

A: „O Boże…” – byłam zdumiona do czego doszło.

J: „Najgorsze jest to, że on cały czas mówi mi- tatusiu zabierz mnie stąd, a przez to mi się serce kraje, a ona nie chce się zgodzić na widzenie, bo twierdzi, że to wszystko przeze mnie. Już nawet z Lukiem rozmawiałem, żeby wpłynął na Leona, ale jemu też się nie udało.”

A: „On naprawdę za Tobą tęskni. Tanja powinna to zrozumieć i pozwolić na spotkania, może wtedy byłoby lepiej. To wygląda tak jakby on za całą sytuację odgrywał się na mamie. Bo jak jest z Tobą, to jest grzeczny, Ty znikasz, a on już się zmienia.”

J: „Wiem, myślałem o tym. Staram się codziennie rozmawiać z nim przez telefon. Może uda mi się w przyszły weekend zabrać całą trójkę do siebie.”

A: „To wspaniały pomysł.”

J: „Oby ona się zgodziła, ale Ty nie widziałaś mojego mieszkania. Hm. No jest małe i mnóstwa rzeczy brakuje. O wiem, a może mi pomożesz zrobić taką listę, co trzeba dokupić?”

A: „No pewnie, ze Ci pomogę. Przecież po to też jestem.”

J: „Bardzo się cieszę, że jesteś.”

A: „A ja, że Ty.”

Około 2 nad ranem poszliśmy spać, bo wymyślaliśmy, co Joey potrzebuje w domu.