32. Ola – sierpień 2010

Nie wiedzieliśmy, o czym mówić, więc w milczeniu wróciliśmy do łajby. Poprosiłam Magdę, żeby odwiozła Johna, jejku, Patricka do Warszawy. Zrobiła zdziwioną minę i chyba chciała coś powiedzieć, ale spojrzała na mnie tylko i pożegnała się zabierając Patricka do auta. Gdy tylko zniknęli za rogiem rozpłakałam się. Za długo już trzymałam emocje w sobie. Zostałyśmy z dziewczynami w porcie, odpaliłyśmy grila i przy piwie opowiedziałam im to, co chciały wiedzieć, czego nie powiedziała Magda. Pominęłam tylko szczegół, z jakiego on jest zespołu, mimo że wiedziałam, że to kiedyś wyjdzie na jaw. Nie chciałam jednak, żeby któraś przypadkiem o tym powiedziała komuś, bo nigdy nie wiadomo, kiedy się trafi na fana. Dziewczyny po wysłuchaniu opowieści i wielu pytaniach w jej trakcie stwierdziły, że musiałam się ostatnio uderzyć w głowę. Że chyba uparłam się na siłę i powinnam dać szansę jemu i sobie. Magda też mi przez telefon głowę zmyła, że ona tu robi konspiracje, a ja nic. Byli po drodze na kawie i Patrickowi naprawdę na mnie zależy i chciałby wszystko naprawić. Powiedziała, że wylatuje jutro o 18.

Pół nocy nie spałam, w dzień cały czas myślałam, co robić. Przecież tak w głębi duszy chciałam, żeby mnie wziął za rękę, jak mnie dotknął przypadkiem, to poczułam prąd, zrobiło mi się go żal na pomoście, popłakałam się jak pojechał. Co to wszystko znaczyło? Byłyśmy pod żaglami, było tak błogo, szum wiatru, plusk wody, przecież to są nasze dźwięki z Hiszpanii. Jak ja mam pozwolić, żeby to się skończyło? Czy ja naprawdę się uderzyłam głową w ścianę? W tamtej chwili zatęskniłam za Jo… znaczy Patrickiem, chciałam, żeby mnie przytulił. Po co mam sama siebie męczyć? Podjęłam decyzję, że trzeba najszybciej jak to możliwe jechać do Warszawy, bo Patrick ma samolot o 18 i muszę zdążyć z nim porozmawiać. Żagle w dół, silnik, do portu, cumowanie, pakowanie, zamykanie i w samochód. Miałam stosunkowo niewiele czasu na dojazd. Dziewczyny pojechały ze mną, w centrum był korek, czasu miałam coraz mniej. Wysiadłam przed halą, dziewczyny pojechały zaparkować. Pobiegłam na odloty, rozglądałam się, ale nie mogłam go dojrzeć. Usłyszałam zapowiedź lotu do Kolonii, to biegiem do bramki. Zauważyłam go. Był już po odprawie. Dzwonię, nie słyszy. Dzwonię drugi raz, widzę zdziwienie, odbiera.

P: „Halo.”

O: „Tak.” – milczał dłuższą chwilę.

P: „Co tak?”

O: „Chcę się z Tobą spotkać.” – uśmiech rozjaśnił jego twarz i przeczesał ręką włosy.

P: „Ola, nawet nie wiesz jak się cieszę.”

O: „Wiem, widzę.” – zaczął się rozglądać.

P: „Gdzie jesteś?”

O: „Przy samej barierce, macham Ci.” – zauważył moją dłoń, potem moje spojrzenie i uśmiechnął się jeszcze mocniej.

P: „Czemu tak późno?”

O: „Jak późno? Zdążyłam w samą porę.”

P: „Ale nie mogę Cię przytulić.”

O: „No nie możesz. Ale wierz mi, jeszcze 2h temu byłam na środku jeziora. Gdyby nie dziewczyny, to bym nie zdążyła. Teraz parkują samochód.”

P: „Dobre masz koleżanki. Ale jeszcze lepszą siostrę.”

O: „No właśnie! W jaki sposób się z nią skontaktowałeś?”

P: „Dała mi swój telefon w hotelu. Ty byłaś na dole, a ja najpierw poszedłem do pokoju.”

O: „Sprytna jest, naprawdę.” – chciałam spytać kiedy przyleci, ale wolałam, żeby to wyszło od niego. Jakby czytając mi w myślach spytał:

P: „Znajdziesz mi jakiś hotel na środę?” – tym razem mój uśmiech się powiększył.

O: „Pewnie! Do kiedy?”

P: „Do… piątku.”

O: „Super. Ale nie będę mogła wziąć urlopu.”

P: „Trudno, to spotkamy się po Twojej pracy, o której kończysz?”

O: „O 16. Nie wołają Cię?”

P: „Tak, to mój lot.”

O: „Napisz jak wylądujesz.”

P: „Napiszę. Albo zadzwonię.”

O: „Albo albo.”

P: „Muszę lecieć, pa.”

O: „Pa.”

Stałam jeszcze chwilę przy tej barierce, już nawet po zniknięciu Johna. John. John. Muszę w końcu zacząć myśleć o nim jako o Patricku. Dźwięk smsa wyrwał mnie z zadumy. To był on.

P: „Nie myślałem, że zmienisz zdanie. Miałem cień nadziei, ale tylko cień. Bardzo się cieszę. Dziękuję.”

Odpisałam tylko „:)”, bo na więcej mój mózg nie pozwalał. Dziewczyny po mnie podjechały, a ja poprosiłam, żeby jedna dalej prowadziła. Opowiedziałam wszystko rozwożąc je po domach i potem w drodze do mojego cały czas rozmawiałam z Magdą. Ucieszyła się, że zdecydowałam się pojechać i że zdążyłam. Parkując auto na podwórku już miałam smsa. „Wylądowałem. Zadzwonię jak dojadę do domu. CMOK.” Na szybko odpisałam tylko „ok.” Zdążyłam się wykąpać, a już miałam jedno nieodebrane połączenie. Ale dobrze. Niech nie myśli, że nic innego nie robię tylko czekam na telefon od niego. Zadzwonił ponownie, odebrałam po trzecim sygnale. Rozmawialiśmy z 10 min o tym, co się u nas działo w terminie między Hiszpanią a rozmową nad jeziorem. Wpadłam na pomysł, żeby przerzucić się na Skype, zeszło nam się z godzinę jeszcze na rozmowie, żałowaliśmy tylko, że nie mamy kamer internetowych. W sumie normalnie rozmawialiśmy, ale nie było takiego porozumienia jak przedtem. Byliśmy trochę skrępowani i tak naprawdę rozmawialiśmy o pierdołach.