108. Ania – grudzień 2010

Nie widziałam Josepha już od trzech tygodni, bardzo tęskniłam. Rozmawialiśmy przez telefon czy skypa, ale to było mało i dla mnie i dla niego. Opowiadał mi o wszystkim, co robi, a miał tego sporo. Mówiłam mu, że za dużo wziął sobie na głowę, ale powiedział, że da radę, a odpocznie jak będzie te cztery dni u mnie. Jak dla mnie przesadzał z licznymi obowiązkami, bo na weekendy chłopcy do niego przyjeżdżali, pojawiał się ciągle w niemieckiej TV lub Radio. Był oczywiście sport i muzyka. Wszystko musiało być dograne, zapisane w kalendarzu. Podziwiałam go za to, że potrafił się tak zorganizować. Pytałam, po co to wszystko, po co tyle na siebie wziął i cały czas pracuje. Nie odpowiadał mi, powiedział tylko, że się dowiem w odpowiednim czasie. Wiedząc już od listopada, że do mnie przyjedzie dorobiłam klucze i dałam mu je w Dreźnie. Miał przyjechać w sobotę rano, a pojechać we wtorek po południu. Spałam sobie smacznie w sobotę, była godzina 4 rano i coś mnie przebudziło, jakiś ruch. Otworzyłam oczy, a to właśnie Joseph wchodził na antresolę. Podszedł do mnie i dał mi buziaka, powiedział, że jest zmęczony, bo przyjechał autem. Poszedł pod prysznic i przyszedł do łóżka. Około 10 obudziłam się i już nie pamiętając, że Joey przyjechał, zdziwiłam się widząc go. Bardzo się ucieszyłam, że przyjechał tak z zaskoczenia. Miło było znowu obudzić się obok niego. Wstałam cichutko. Pokręciłam się chwilę po mieszkaniu, a potem poszłam do kuchni i zrobiłam sobie kawę oraz pyszne śniadanie dla nas. Będąc w kuchni usłyszałam, że w kurtce Josepha dzwoni telefon, więc wyciągnęłam go i zobaczyłam, że dzwoni Paddy, dlatego odebrałam bez skrępowania.

A: „Hallo. Cześć Paddy.”

P: „Hej Ann. No to już wiem, że Joey dojechał, skoro Ty odbierasz.”

A: „ Tak, dojechał i jeszcze śpi, obudzić go?”

P: „Nie. Ja tylko zastanawiałem się czy dojechał, ale jak tak, to ok, a my zobaczymy się na Sylwestra.”

A: „No tak, a to całkiem niedługo. Życzę Ci Wesołych Świąt.”

P: „Dzięki. Ja Tobie również, szkoda, że Oli nie będzie na Święta ze mną, ale mam nadzieję, że za rok będzie już inaczej.”

A: „Na pewno.”

P: „Ok. Bawcie się dobrze i do zobaczenia.”

A: „Dziękuję. Pa.”

Poszłam cichutko zobaczyć czy Joey nadal śpi, ale spał smacznie, więc telefon go nie obudził. Był naprawdę zmęczony. Na 15 mieliśmy zaproszenie do mojej siostry, a tam miała być też mama i druga siostra. Opowiadałam im o Josephie i wszyscy chcieli go poznać. Jeszcze mu o tym nie powiedziałam, więc będzie to dla niego zaskoczenie. Usłyszałam, że się obudził i poszłam po schodach na antresolę, gdzie miałam sypialnię. Leżał sobie na łóżku. Uśmiechnął się do mnie tak, że aż mi zbrakło tchu. Wiedziałam, o czym pomyślał, ale było to niemożliwe, ponieważ musieliśmy przecież wyjść. Powiedziałam.

A: „Dzień dobry kochanie. Nie patrz tak na mnie. Od razu mówię, nic z tego.”

J: „Dzień dobry skarbie. A skąd wiesz, o czym pomyślałem?”

A: „Widzę po Twoim uśmiechu i spojrzeniu. Niestety na razie nic z tego, bo... mamy zaproszenie do mojej siostry, będzie moja mama. Wszyscy chcą Cię poznać.”

J: „Kiedy idziemy? Bo może zdążymy...”

A: „Nic z tego, jest już 11:30, a idziemy na 15.”

J: „Dalibyśmy radę.”- uśmiechnął się figlarnie i mrugnął do mnie okiem. – „Już to sprawdziliśmy…”

A: „Joey, będzie czas na to wieczorem. Jakoś wytrzymasz.”

J: „Wytrzymam, ale chciałem spróbować. Może udałoby mi się Cię przekonać.”

A: „Haha! Dobry żart. Nie przywitałeś się ze mną.”

J: „Jak to nie. Jak tylko przyjechałem dostałaś buziaka.”

A: „Nie pamiętam, spałam. Przywitaj się jeszcze raz.”

J: „A jak nie?”

A: „No nie bądź taki.”

107. Ola – grudzień 2010

Za niecały tydzień Patrick napisał, że ma ten wywiad w TV i się denerwuje, no to i ja się denerwowałam razem z nim. Zadzwonił po wszystkim, oczywiście padło pytanie o tą Warszawę, ale odpowiedział, że tam mieszka ktoś ważny dla niego, dlatego tam jeździ. Zrobiło mi się szalenie miło, ale stwierdziłam, że muszę obejrzeć to sama. Dzień później był już w niemieckiej TV i oczywiście na forum. W momencie, kiedy mówił o tej ważnej osobie, to po jego minie trudno się nie domyśleć, że chodzi o kobietę. No mógł się opanować. Napisałam mu to, a on odpisał: „Mi jest się trudno skupić, jak o Tobie myślę, a co dopiero, jak mówię. To nie takie łatwe, jak Cię pytają. Ty chcesz krzyczeć całemu światu, że jesteś zakochany, a nie możesz i musisz się hamować.” No i rację miał, bo ja też kiedy o nim myślałam lub mówiłam miałam banana na twarzy.

106. Ania – grudzień 2010

Jak jechałyśmy do Wrocławia rozmawiałyśmy z Olą o koncercie i o Jimie. Cały czas zastanawiałam się, dlaczego Jimmy mnie nie lubi i nie znalazłam odpowiedzi. Pomyślałam sobie, że on po prostu wymyślił sobie, że jestem taka jak Tanja i skrzywdzę Josepha. Było to trochę nielogiczne, ale jednocześnie jedyne wyjaśnienie. Ola nie wiedziała i nie rozumiała tego jego zachowania. Fajnie było mieć kogoś, kto rozumiał moje obawy. Mogłam rozmawiać o tym z Joey’em, ale wiedziałam, że jego to też denerwuje i boli. To był jego brat i przede wszystkim, to właśnie Joey’a to dotykało. Ja z Jimem na razie nie miałam nic wspólnego. Dobrze, że nie musiałam zawracać głowy Josephowi tym problemem, tylko zwrócić się z tym do Oli. Z nią było mi łatwiej pogadać, ponieważ jak to ujęła w którymś z maili „jechałyśmy na tym samym wózku” poza tym też dopiero stawiała pierwsze kroki w rodzince. Opowiedziałam jej również, że „rozmawiałam” z Jimmy’m w listopadzie przez telefon. Nawet doszłyśmy do wniosku, że teraz dlatego mnie ignorował, ponieważ z tego co mi mówił Joey, Jim obiecał, że się jakoś będzie zachowywał w stosunku do mnie. Rozmawiałyśmy o fankach i o oświadczeniu Paddyego dla nich. Na razie cieszyłam się tylko z tego, że jeszcze nas nie wyśledziły. Ważne było też to, że nie wiedziały skąd jesteśmy i tu chodziło przede wszystkim o Olę. Potem może nie być tak wesoło, może nie tak dla mnie, jak dla Oli. Tego się bałam i chciałam być oparciem takim, jak ona była dla mnie. Przecież już dwukrotnie mi pomogła. W połowie drogi zrobiłyśmy sobie przerwę i poszłyśmy na kawę. Siedząc przy stoliku zamyśliłam się.

O: „Ziemia do Ani, halo, Ania?”

A: „Co? Ojej, przepraszam, zamyśliłam się.”

O: „Właśnie widzę. Coś Cię gryzie?”

A: „Ach, jest kilka spraw: Jim, ale to wszystko mam nadzieję się poukłada, druga sprawa to Tanja i dzieciaki, ale tu nie mam nic do powiedzenia, a trzecia sprawa. Hm… Jest coś, co mnie męczy, coś co też słyszałaś od Joeya.”

O: „Co takiego? Mogę Ci jakoś pomóc?”

A: „Trudno coś zrobić, bo to ja muszę uporać się z zazdrością. Ale możesz mnie wysłuchać.”

O: „Oooo mogę, pewnie, że mogę. Jesteś zazdrosna o Tanję?”

A: „Jakbym o nią była zazdrosna, to pewnie byłoby to zrozumiałe. Pamiętasz jak przyszliście do nas na obiad?”

O: „Pewnie, że pamiętam, fajnie było.”

A: „No tak. Pamiętasz, co Joey powiedział o  fankach i co zrobił, nim mnie poznał.”

O: „Ojej, o to chodzi? Wiem, wiem, spytałam Paddyego i mi opowiedział.”

A: „Wczoraj ja spytałam Joeya, chciałam wiedzieć, bo tu chodziło o fanki i seks z nimi.”

O: „Ale Ania, to było przed Tobą. Myślę, że to nie było ważne.”

A: „On też tak mówi, że to był tylko seks i ja zdaję sobie z tego sprawę. Był wtedy smutny, załamany, zdradzony, ale Ola to były fanki. Dlaczego właśnie one?”

O: „I to Cię właśnie zabolało?”

A: „Tak. Staram sobie z tym poradzić i myślę, że się uda, ale cholera nawet on nie potrafił mi powiedzieć ‘dlaczego fanki’. Cholera no! Niektóre są nieobliczalne i mogą zechcieć jeszcze. Chociaż on zapewnia, że nawet jak go namawiały, to odmówił. Jak powiedział, bo głowa bolała.”

O: „Co powiedział? Hahaha cały Joey. A jeśli chodzi o fanki, to chyba zdawały sobie sprawę, że nic z tego nie będzie, że to jednorazowe.”

A: „No o takie szczegóły już go nie pytałam, czy mówił im o tym. Boję się, że któraś to kiedyś powie czy napisze, że wtedy będzie mi smutno, a my na tym stracimy. Wiesz, o czym mówię?”

O: „Wiem, ale wiesz, trochę czasu minęło, a nic się nie stało. Myślę, że już nic się nie zdarzy w tym temacie, że będzie ok.”

A: „Mam nadzieję. Ja wszystko wiem i wszystko rozumiem, ale… cholera. Nie, no dam sobie radę, już lepiej, bo pogadałam o tym. Będzie dobrze.”

O: „Tak, na pewno będzie dobrze, poukładałaś sobie to i wiesz, że on Cię kocha i jest bardzo za Tobą. Paddy powiedział, że jego brat bardzo się zmienił.”

A: „Wiem, ja też go kocham i chyba dlatego tak mnie to ruszyło. Teraz by tego nie zrobił. Tego jestem pewna, ale wtedy po rozwodzie po prostu nie był sobą. Ok. Koniec tego smutnego tematu i chyba musimy wracać na drogę. Dziękuję Ci.”

O: „Nie ma problemu, jak zawsze do usług. To co, idziemy?”

Wyszłyśmy po chwili i skierowałyśmy się do samochodu. Resztę drogi, to już był nieustanny  śpiew, bardzo fajnie nam się śpiewało razem. Cieszyłam się, że mogłam z Olą o tym pogadać, rozumiała mnie i moje problemy. I choć oni mieli inne niż my, to jednak rozumiała mnie doskonale.

105. Ola – grudzień 2010

Zjedliśmy razem obiad i nadszedł czas pożegnania. Stanęliśmy z Patrickiem naprzeciwko siebie przy samochodzie.

O: „Nie lubię tego.”

P: „Wiem, ja też nie.”

O: „Będę pisać.”

P: „Pisz i to dużo. Ale wiesz, jak to ze mną jest. Czasem albo zapominam albo nie mam siły otworzyć komputera.”

O: „Wiem, wiem. Dostaniesz wtedy smsa, że masz maila.” – uśmiechnął się krótko.

P: „Musimy to przetrwać, a w przyszłym roku będzie już lepiej. Będziesz miała więcej urlopu.” – dostrzegłam błysk w oku.

O: „Co kombinujesz?”

P: „Jeszcze nic. Ale jak będę coś kombinował, to się dowiesz.”

O: „Ojej, a nie możesz powiedzieć teraz?”

P: „Nie mogę, bo czekam na potwierdzenie. Ale to nie grudzień, następny rok.”

O: „Aaa… No to poczekam.”

P: „Chodź jeszcze na chwilę.”

Przytuliliśmy się już bez zbędnych słów, pocałowaliśmy, pożegnałam się z Joey’em, Ania z Paddym i wsiadłyśmy do auta. Zaczęłyśmy rozmawiać dopiero ze 2 km później. Spojrzałyśmy na siebie, obie miałyśmy smutne miny i obie nas to rozbawiło.

A: „Pożegnania są ciężkie. Nie lubię ich. Jak Wam się zapatruje grudzień?”

O: „Tragicznie. Dopiero spotkamy się w Sylwestra u Angelo.”

A: „Uuuuu, szkoda. Joey ma przyjechać jeszcze przed samymi Świętami na parę dni.”

O: „To zazdroszczę. Może włączymy tę płytę Jima, co?”

Zaczęłyśmy słuchać i sobie coś podśpiewywać, potem Ania zmieniła na jakąś płytę Kelly Family i dałyśmy się ponieść emocjom i zaczęłyśmy śpiewać pełną piersią i aż się spojrzałyśmy na siebie ze zdziwieniem i wybuchnęłyśmy śmiechem.

O: „Śpiewałaś gdzieś?”

A: „Właśnie chciałam o to samo zapytać.”

O: „Ja 2 lata w zespole ludowym.”

A: „A ja 5 lat w chórze.”

O: „Od razu słychać, że coś musiało być na rzeczy – hehe. A Joey wie, że umiesz śpiewać?”

A: „Nie, nie mówiłam mu, bo przy nim i tak by mi było głupio. A Paddy wie?”

O: „Coś Ty! Nie ma mowy, ja bym chyba buzi nie otworzyła przy nim. Nie mówiąc już o wydaniu dźwięku.”

Resztę drogi albo rozmawiałyśmy albo śpiewałyśmy. Co jakiś czas chłopaki do nas dzwonili pytać, gdzie jesteśmy i jak droga. Zdążyłyśmy jeszcze zjeść u Ani kolację i odwiozła mnie na nocny bus, gdzie od razu zasnęłam jak tylko usiadłam. Niespodzianka się udała, ale teraz niestety czekał nas ciężki okres nie widzenia się.

104. Ania – grudzień 2010

Chciałyśmy z Olą jechać około 11, bo daleka droga była, szczególnie przed nią. A my obudziliśmy się dopiero o 10:30, nie wiedziałam, czy sąsiedzi zza ściany już wstali. Joey poszedł zapukać do nich, była godzina 11:15. Usłyszeliśmy głos Paddy’ego, który krzyczał „za pół godziny Joey” popatrzyliśmy na siebie i Joey miał już wchodzić do naszego pokoju, ale drzwi się otworzyły i Paddy śmiejąc się powiedział do nas „żartowałem”. Wybuchnęliśmy śmiechem. Umówiliśmy się o 12 na obiad, a potem mieliśmy się już rozstać, żeby zdążyć do Wrocławia na autobus Oli do Warszawy. Joey stwierdził, że jesteśmy już spakowani, to mamy jeszcze dla siebie 40min i on nie zamierza marnować tego czasu. Zaczęłam się śmiać, ale gdy podszedł do mnie i mocno przytulił do siebie, to przeszła mi ochota do śmiechu. Przytuliłam się do niego i pocałowałam, na co oddał mi pocałunek mocno. To było szaleństwo, kochaliśmy się szybko i namiętnie. Potem chwilę leżeliśmy przytuleni do siebie. Joey spojrzał na zegarek i powiedział, że zostało nam 5 min i chyba trzeba to wykorzystać na prysznic. O 12:05 wyszliśmy z pokoju, zapukałam do Oli i Paddyego. Otworzył Paddy, który był już w czapce i kurtce z torbą w ręku. Z uśmiechem na twarzy powiedział do Josepha, że się spóźnił i to dziwne, bo normalnie jest przecież bardzo punktualny. Po czym mrugnął okiem do niego. Z pokoju wyszła też Ola i we czwórkę poszliśmy do windy. Poszliśmy na obiad, który trwał chyba ze dwie godziny, bo nie mogliśmy się rozstać. Niestety musiałyśmy już jechać.