106. Ania – grudzień 2010

Jak jechałyśmy do Wrocławia rozmawiałyśmy z Olą o koncercie i o Jimie. Cały czas zastanawiałam się, dlaczego Jimmy mnie nie lubi i nie znalazłam odpowiedzi. Pomyślałam sobie, że on po prostu wymyślił sobie, że jestem taka jak Tanja i skrzywdzę Josepha. Było to trochę nielogiczne, ale jednocześnie jedyne wyjaśnienie. Ola nie wiedziała i nie rozumiała tego jego zachowania. Fajnie było mieć kogoś, kto rozumiał moje obawy. Mogłam rozmawiać o tym z Joey’em, ale wiedziałam, że jego to też denerwuje i boli. To był jego brat i przede wszystkim, to właśnie Joey’a to dotykało. Ja z Jimem na razie nie miałam nic wspólnego. Dobrze, że nie musiałam zawracać głowy Josephowi tym problemem, tylko zwrócić się z tym do Oli. Z nią było mi łatwiej pogadać, ponieważ jak to ujęła w którymś z maili „jechałyśmy na tym samym wózku” poza tym też dopiero stawiała pierwsze kroki w rodzince. Opowiedziałam jej również, że „rozmawiałam” z Jimmy’m w listopadzie przez telefon. Nawet doszłyśmy do wniosku, że teraz dlatego mnie ignorował, ponieważ z tego co mi mówił Joey, Jim obiecał, że się jakoś będzie zachowywał w stosunku do mnie. Rozmawiałyśmy o fankach i o oświadczeniu Paddyego dla nich. Na razie cieszyłam się tylko z tego, że jeszcze nas nie wyśledziły. Ważne było też to, że nie wiedziały skąd jesteśmy i tu chodziło przede wszystkim o Olę. Potem może nie być tak wesoło, może nie tak dla mnie, jak dla Oli. Tego się bałam i chciałam być oparciem takim, jak ona była dla mnie. Przecież już dwukrotnie mi pomogła. W połowie drogi zrobiłyśmy sobie przerwę i poszłyśmy na kawę. Siedząc przy stoliku zamyśliłam się.

O: „Ziemia do Ani, halo, Ania?”

A: „Co? Ojej, przepraszam, zamyśliłam się.”

O: „Właśnie widzę. Coś Cię gryzie?”

A: „Ach, jest kilka spraw: Jim, ale to wszystko mam nadzieję się poukłada, druga sprawa to Tanja i dzieciaki, ale tu nie mam nic do powiedzenia, a trzecia sprawa. Hm… Jest coś, co mnie męczy, coś co też słyszałaś od Joeya.”

O: „Co takiego? Mogę Ci jakoś pomóc?”

A: „Trudno coś zrobić, bo to ja muszę uporać się z zazdrością. Ale możesz mnie wysłuchać.”

O: „Oooo mogę, pewnie, że mogę. Jesteś zazdrosna o Tanję?”

A: „Jakbym o nią była zazdrosna, to pewnie byłoby to zrozumiałe. Pamiętasz jak przyszliście do nas na obiad?”

O: „Pewnie, że pamiętam, fajnie było.”

A: „No tak. Pamiętasz, co Joey powiedział o  fankach i co zrobił, nim mnie poznał.”

O: „Ojej, o to chodzi? Wiem, wiem, spytałam Paddyego i mi opowiedział.”

A: „Wczoraj ja spytałam Joeya, chciałam wiedzieć, bo tu chodziło o fanki i seks z nimi.”

O: „Ale Ania, to było przed Tobą. Myślę, że to nie było ważne.”

A: „On też tak mówi, że to był tylko seks i ja zdaję sobie z tego sprawę. Był wtedy smutny, załamany, zdradzony, ale Ola to były fanki. Dlaczego właśnie one?”

O: „I to Cię właśnie zabolało?”

A: „Tak. Staram sobie z tym poradzić i myślę, że się uda, ale cholera nawet on nie potrafił mi powiedzieć ‘dlaczego fanki’. Cholera no! Niektóre są nieobliczalne i mogą zechcieć jeszcze. Chociaż on zapewnia, że nawet jak go namawiały, to odmówił. Jak powiedział, bo głowa bolała.”

O: „Co powiedział? Hahaha cały Joey. A jeśli chodzi o fanki, to chyba zdawały sobie sprawę, że nic z tego nie będzie, że to jednorazowe.”

A: „No o takie szczegóły już go nie pytałam, czy mówił im o tym. Boję się, że któraś to kiedyś powie czy napisze, że wtedy będzie mi smutno, a my na tym stracimy. Wiesz, o czym mówię?”

O: „Wiem, ale wiesz, trochę czasu minęło, a nic się nie stało. Myślę, że już nic się nie zdarzy w tym temacie, że będzie ok.”

A: „Mam nadzieję. Ja wszystko wiem i wszystko rozumiem, ale… cholera. Nie, no dam sobie radę, już lepiej, bo pogadałam o tym. Będzie dobrze.”

O: „Tak, na pewno będzie dobrze, poukładałaś sobie to i wiesz, że on Cię kocha i jest bardzo za Tobą. Paddy powiedział, że jego brat bardzo się zmienił.”

A: „Wiem, ja też go kocham i chyba dlatego tak mnie to ruszyło. Teraz by tego nie zrobił. Tego jestem pewna, ale wtedy po rozwodzie po prostu nie był sobą. Ok. Koniec tego smutnego tematu i chyba musimy wracać na drogę. Dziękuję Ci.”

O: „Nie ma problemu, jak zawsze do usług. To co, idziemy?”

Wyszłyśmy po chwili i skierowałyśmy się do samochodu. Resztę drogi, to już był nieustanny  śpiew, bardzo fajnie nam się śpiewało razem. Cieszyłam się, że mogłam z Olą o tym pogadać, rozumiała mnie i moje problemy. I choć oni mieli inne niż my, to jednak rozumiała mnie doskonale.