81. Ola – październik 2010

Następny dzień spędziliśmy bardzo miło, Paddy miał świetny nastrój. Wygłupiał się co chwilę. W niedzielę, po porannej mszy Patricka pojechaliśmy na lody do bardzo dobrej lodziarni, wpadli też moi znajomi i Michał. Wracaliśmy w szampańskich humorach, ciągle się śmiejąc. Zaczęłam mówić w samochodzie o tym, że napisałam do Ani maila.

P: „O! No i co?”

O: „No i mi odpisała.”

P: „Co pisała?”

O: „Wiesz, tak na razie, to takie tam, co słychać. Jeszcze się dobrze nie znamy. Ale pisałam, że nawet Ty nie wiedziałeś, że to z Tanją tak poważnie.”

P: „Dokładnie. A coś o nas pisałaś?” – uśmiechnęłam się tajemniczo.

O: „Pewnie. Dziękowałam jej za to, że skojarzyła fakty.”

P: „To dobrze. Czyli nie żałujesz tego, że przyjechałaś wtedy na lotnisko?”

O: „Na razie nie żałuję.”

P: „Nie ma żadnego ‘na razie’. W ogóle nie będziesz żałowała.”

O: „Mam nadzieję. Musisz się starać.”

P: „I będę.” – znowu uśmiechnął się flirtując – „I zacznę od teraz.”

I zaczął mnie głaskać po włosach i karku. Dobrze, że już dojeżdżaliśmy do domu, bo słabo się skupiałam. Zaparkowałam na podwórku i gdy tylko zamknęliśmy drzwi za sobą oboje poddaliśmy się szaleńczej namiętności. Ciuchy tylko fruwały, gdy robiliśmy trasę do sypialni. Zastanawiało mnie to, jak to możliwe, że Paddy nagle się tak rozbuchał. W sumie wiedziałam, że miał obawy przed pierwszym zbliżeniem, więc pewnie skoro już się przekonał, to teraz będzie normalnie. Bo przecież chemia między nami była i to od dawna, ale on zazwyczaj się wycofywał. Ja też lubię wszystko po kolei, też wcześniej nie byłam gotowa, aż do tego momentu po próbie, gdy on się wycofał. Wtedy wiedziałam już, że ja jestem gotowa, ale nie chciałam ani naciskać ani dawać do zrozumienia, że czuję inaczej i że chcę. A w ten weekend? No nie dość, że zrobił mi niespodziankę pojawieniem się w moim pociągu, to jeszcze zaskoczył mnie swoją decyzją i zachowaniem. Ale cieszyłam się. Cieszyłam jak nie wiem co i wiedziałam, że teraz może być tylko lepiej i że dla niego przyszedł ten właściwy moment.

W poniedziałek w Święto Zmarłych pojechał ze mną na dwa cmentarze, powiedział, że będzie się modlił za moich bliskich. Zajrzał nawet do tamtejszego kościoła, bo powiedziałam, że moi rodzice brali tam ślub. Zupełnie nie chciałam się rozstawać, mieliśmy się spotkać dopiero za dwa tygodnie na długi weekend.

O: „Paddy, będę za Tobą tęsknić.”

P: „Ja za Tobą też. I to bardzo. Ale jak do mnie przyjedziesz, to nie będziemy się nudzić.”

O: „Paddy!”

Spojrzał na mnie zdziwiony, po czym się roześmiał.

P: „Oj, ja nie o tym mówię.”

O: „No! To dobrze.”

P: „Chociaż... w sumie...”

O: „Patrick!”- śmiał się jak szalony.

P: „No dobrze, dobrze. Spotkamy się z Joe i Ann. Chciałabyś?”

O: „No coś Ty? Naprawdę? Bardzo bym chciała.”

P: „No to załatwione. Pojedziemy tym razem do Josepha. Ale wiesz, że Joseph, to gaduła i powiedział Patricii o tym, że będziecie obie i już nie ma wykrętów. W niedzielę u niej obiad, bo inaczej nam obu urwie głowę.”

O: „Haha! Dobre, dobre. Ale nie mam nic przeciwko temu. Bardzo chętnie pójdę zwłaszcza, że poznałyśmy się w dość nietypowy sposób.” - spojrzeliśmy po sobie i znowu nie mogliśmy uspokoić się ze śmiechu.

Ledwo co wyjechał, a ja już tęskniłam. We wtorek wieczorem połączyliśmy się na Skypie. Patrick nie miał zbyt zadowolonej miny.

P: „Cześć kochanie.”

O: „No cześć.”

P: „Mówiłem Ci, że chyba zbliża się burza. Na pewno zbliża się burza.”

O: „No co tym razem?”

P: „Znowu zdjęcia. Na lotnisku w Warszawie. Ale tym razem widać, że to ja. I znowu insynuacje. Chyba niedługo będę musiał przygotować jakiś komentarz o tym, że wyszedłem z zakonu i wracam do muzyki. Damn it! To jedyna rzecz, przed którą nie mogę Cię uchronić.”

O: „Patrick, nic na to nie poradzisz, naprawdę. A jeśli będzie już ta burza, to po prostu weź parasol i schowajmy się pod nim.”

P: „Dla Ciebie to takie proste.”

O: „Nie proste tylko nieznane. Ale jeśli Ty będziesz przy mnie, to dam radę.”

P: „Oczywiście, że będę, ale martwię się tym, bo do przyjemnych to nie należy.”

O: „Straszysz mnie, jak nie wiem co. Pogadajmy o czymś miłym.”

Reszta rozmowy spełzła nam na wspomnieniach z Hiszpanii. To ostatnia taka długa rozmowa, bo zaczynali próby. Dziś mieli tylko spotkanie organizacyjne, kto ma ile piosenek i od jutra próby i wybór utworów na płytę. Więc praktycznie przez te dwa tygodnie nie mieliśmy zbyt częstego kontaktu. Dosłownie trzy razy na Skypie, ale Patrick był wykończony, więc szybko się żegnaliśmy. Na szczęście mieliśmy smsy i ja też pisałam do niego długie maile, a on odpisywał jakoś o 2-3 w nocy. W przed dzień mojego przyjazdu napisał, że ma małą niespodziankę. Nie mogłam się doczekać. Potem w nocy wysłał smsa, że jednak dwie niespodzianki.