103. Ola – grudzień 2010

Wróciliśmy do hotelu i każda para poszła do swojego pokoju. Powiedziałam, że jest już po północy, więc chciałabym złożyć Patrickowi życzenia, ale potrzebuję trochę czasu na przygotowanie. Wysłałam go do łazienki i zaczęłam szybką organizację terenu. Wyciągnęłam wino, kieliszki, pudełko z ciastem zamiast tortu, zapaliłam sporo świeczek, włączyłam muzykę, przebrałam się w sukienkę, poprawiłam i zawołałam, że może wchodzić. Aż oniemiał, bo nie spodziewał się takiego widoku. Podeszłam do niego z małym pakunkiem i złożyłam życzenia, które wcześniej umyśliłam sobie w głowie. On stał nieco oszołomiony z uśmiechem na twarzy.

P: „Dziękuję kochanie. Ale jedynego, czego sobie teraz życzę, to tego, żebyśmy byli razem szczęśliwi.”

O: „Mi też na tym zależy, dlatego życzyłam Ci szczęścia, a że ze mną, to wiadomo. Niestety tortu bym nie przemyciła, ale jest ciasto i wino. Siadaj i zobacz czy Ci się podoba prezent.”

Zrobił, o co prosiłam. Wyjął podłużne opakowanie, a z niego pióro wieczne. Na nim wygrawerowane było jego imię i dzisiejsza data. Widać było, że się wzruszył i że trafiłam z tym prezentem.

P: „Dziękuję.” – dostałam CMOKa w policzek – „To dlatego tak mnie wypytywałaś jakiś czas temu o te pióra. A ja się nic nie zorientowałem.”

O: „To dobrze, bo przynajmniej niespodzianka się udała. Podoba Ci się?”

P: „Bardzo. Ale nie musiałaś mi nic kupować. Niespodzianka, że w ogóle tu jesteś byłaby wystarczająca.”

O: „Oj tam. Chciałam, żebyś miał coś ode mnie.” – mówiąc to kroiłam ciasto i prosiłam, żeby symbolicznie zdmuchnął świeczkę na swoim kawałku. Robiłam przy tym zdjęcia. Paddy był cały czas oszołomiony i dopiero po zjedzeniu ciacha powiedział mi, że ślicznie wyglądam. Siedzieliśmy na podłodze oparci o łóżko, piliśmy wino i milczeliśmy dłuższy czas. W końcu odezwałam się:

O: „Wiesz, podoba mi się to, że umiemy ze sobą milczeć. Ale ja już nie chcę milczeć, bo widzimy się dopiero za miesiąc.”

P: „Faktycznie. Jakoś tak się zamyśliłem.”

O: „O czym?”

P: „O Tobie, o nas i…” – spojrzał mi w oczy, nabrał powietrza – „i o tym, że Cię kocham.” – tym wyznaniem sprawił, że ja byłam oszołomiona i nie wiedziałam, co powiedzieć..

P: „Już od jakiegoś czasu chciałem Ci to powiedzieć, ale jakoś tak nie było odpowiedniego momentu.” – cały czas milczałam. – „Ola?”

O: „Ciii… Chcę tą chwilę zatrzymać w sercu na długo.” – popatrzyłam się specjalnie długo w jego oczy i delikatnie pocałowałam. – „Dziękuję kochanie, to bardzo wiele dla mnie znaczy.” – mówiąc to pociekły mi łzy. – „Bardzo się wzruszyłam.” – Na to on posłał mi ten swój piękny uśmiech:

P: „Widzę. Chodź do mnie Skarbie.” – usiadł na łóżku i posadził mnie na kolanach twarzą do siebie. – „Nie chciałem dłużej czekać, chciałem, żebyś to wiedziała.”

O: „Dziękuję.” – na nic więcej nie było mnie stać, a gdy zaczął głaskać mnie po plecach i delikatnie zsuwać z ramion sukienkę wiedziałam, że chce to przypieczętować w bardziej intymny sposób. Tak też się stało. I znowu popłynęły łzy, co skwitował tym, że jestem bardzo wrażliwa. Przyznałam mu rację. Powiedział, że to jedne z najpiękniejszych urodzin w jego życiu i chciałby zostać ze mną cały tydzień, ale niestety nie jest to możliwe. Powiedziałam, żeby się niczym nie martwił, bo odbijemy sobie na Sylwestra i w przyszłym roku, bo będę miała nowy urlop. Rozmawialiśmy i śmialiśmy się prawie całą noc. Patrick powiedział, że będzie miał wywiad w TV na temat swojego wyjścia z zakonu, pewnie będą go pytać o to, co robi w Warszawie, że coś wymijająco odpowie. Prosił, żebym uważała na siebie i na to, jak z nim rozmawiam przez telefon, żeby nie przy ludziach. Uspokoił się, gdy mu powiedziałam, że zawsze tak robię. Zasnęliśmy dopiero nad ranem. Miałam tylko nadzieję, że Ania śpi dłużej i da radę prowadzić auto do Wrocławia.