92. Narrator – listopad 2010

Wszyscy zjeżdżali się do Angelo. Jedną z pierwszych była Patricia, która chciała życzyć jeszcze powodzenia Paddiemu.

Pt: „Cześć bro, jak tam?”

P: „Cześć sis, a weź! Zupełnie nie wiem, jak zacząć!”

Pt: „Spokojnie, wyczujesz moment.” – Paddy przeczesał włosy

P: „To nie jest wcale proste, nikt się nie spodziewa.”

Pt: „Sądząc po Twoim zachowaniu ostatnio wcale nie będzie to takie dziwne. A w razie co masz już dwóch sojuszników po swojej stronie.”

P: „Dzięki, idziemy?”

Z kłopotu wybawił Patricka Angelo, który, gdy wszyscy się zebrali zaczął rozmowę na prywatne tematy.

Ag: „Słuchajcie, mam ogłoszenie. Specjalnie chcemy z Kirą powiedzieć wcześniej, żebyście nie robili innych planów. Zapraszamy wszystkich na Sylwestra. Oczywiście z drugimi połówkami i dzieciakami, zamówimy nianie, a my będziemy się bawić.”

JV: „Super stary, dzięki, my pewnie będziemy.” – Meike pokiwała głową.

Kt: „Na mnie nie liczcie, już mogę powiedzieć, że mnie nie będzie.”

Pt: „Dzięki, pogadam z Denisem i dam znać.”

Mt: „Rewelacja, my na bank. Kira, ale zrobisz swoje skrzydełka, dobra?” – Kira pokazała kciuk do góry, że się zgadza.

Jh: „My już mamy wycieczkę zaklepaną, dzięki.”

Ag: „A Wy? Joey? Paddy?”

P: „Jeszcze dam znać.” – chciał zacząć, a nie wiedział jak.

J: „Ja też. No bracie, co masz taką minę? – Joseph chciał pomóc Patrickowi i zagaić, za co został skarcony wzrokiem przez Patricię.

Patrick wziął głęboki wdech.

P: „Skoro jesteśmy przy ogłoszeniach, to i ja mam jedno.” – spojrzał na Patricię, która potaknęła głową – „Chciałbym, abyście dowiedzieli się ode mnie, a nie z mediów.” – wszyscy spojrzeli na niego i zaległa cisza. – „Spokojnie, nic strasznego. Jak wiecie opuściłem zakon na dobre, ale powrót do muzyki nie był jedynym powodem. Otóż, hmm…” – przez chwilę szukał odpowiednich słów.

J: „Paddy się zakochał.” – wypalił Joey, na co przeszedł szmer wśród rodziny.

P: „Joey, na litość. Dziękuję, ale poradzę sobie. Joey mówi prawdę.” – uśmiechy znikły ustępując wielkiemu zdumieniu – „Poznałem kogoś i to ona była jednak większym impulsem do opuszczenia zakonu niż muzyka.”

Mt: „Żartujesz?!?!” – Paddy uśmiechnął się i przeczesał włosy.

P: „Nie.”

Patricia zaczęła bić brawo, Maite rzuciła się na brata mocno go ściskając, Angelo się roześmiał i przybił mu piątkę, Jimmy oniemiał.

Ag: „Nareszcie Paddy, wracasz do żywych!”

P: „Tak, wiem, to samo mówi Joey.”

Ag: „To on wiedział?”

P: „Tak, on tak. I Patricia, ale dopiero miesiąc.”

Mt: „Miesiąc? No nie! To ile Wy się znacie?”

P: „Mmmm…” – liczył w myśli – „cztery miesiące.” – Maite udała, że go bije.

Mt: „I nic mi nie powiedziałeś? Opowiedz trochę. Co to za dziewczyna?”

Każdy zauważył uśmiech, który pojawił się na twarzy Patricka.

P: „Poznałem ją na wycieczce w Hiszpanii, to normalna, fajna, radosna dziewczyna, jest Polką i myślę, że ją polubicie.” – Maite kiwała głową ze zdziwienia.

Ag: „No to mam nadzieję, że poznamy ją w Sylwestra?”

P: „Przekażę zaproszenie i dam znać, co ustalimy.”

Mt: „Fiu, fiu, to coś poważnego, skoro razem ustalacie.”

P: „Jak najbardziej.” – Patrick uśmiechnął się i poczochrał Maite po głowie.

Wtedy podniósł się Jimmy i ściskając dłoń Patricka mówi:

JV: „Gratuluję.” – a zwracając się w stronę Josepha dodał – „Skoro jesteśmy już przy ogłoszeniach, to może i Ty coś powiesz Joe? Nie masz nic do zakomunikowania?”

J: „Wiesz, nawet miałem i chciałem, ale chyba zmienię zdanie po Twoim komentarzu.”

JV: „Czemu? Nie krępuj się.”

P: „Jimmy, zejdź z niego.”

Mt: „Ale o co chodzi?”

J: „A o to siostrzyczko, że ja też kogoś poznałem i jestem szczęśliwy.”

Resztę rodziny zamurowało. Pierwsza ocknęła się Maite.

Mt: „Joey, to świetnie, Ciebie też muszę wyściskać.” – zaczęła go prawie dusić.

Kt: „Dziewczyna Joe jest bardzo miła, poznałam ją przypadkiem na lotnisku.”

Ag: „No to mam nadzieję, że i Twoją miłość poznam w Sylwka.”

J: „Dziękuję za zaproszenie, prawdopodobnie będziemy.”

JV: „Tak, jeszcze ją zabierz na rodzinną imprezę.”

J: „Jaką rodzinną? To Sylwester z drugimi połówkami. A to moja druga połówka.”

Me: „Jimmy, daruj sobie. My też pewnie będziemy.”

JV: „Nie, jak Joey przyjdzie z nią, to nas nie będzie.”

Me, Ag, P: „Oszalałeś?”

JV: „Nie i nie zamierzam o tym dyskutować.” – atmosfera się nieco napięła.

Ag: „Wiesz co, Jimmy? Czasem żal Ciebie słuchać. To co? Zabieramy się do roboty?

Jh: „Najwyższa pora. Chodźmy.”

Mimo napiętej atmosfery zajęli się muzyką i tak w to wciągnęli, że zapomnieli o sprzeczce sprzed chwili. Tylko Joey i Jimmy łypali czasem do siebie spod oka.