105. Ola – grudzień 2010

Zjedliśmy razem obiad i nadszedł czas pożegnania. Stanęliśmy z Patrickiem naprzeciwko siebie przy samochodzie.

O: „Nie lubię tego.”

P: „Wiem, ja też nie.”

O: „Będę pisać.”

P: „Pisz i to dużo. Ale wiesz, jak to ze mną jest. Czasem albo zapominam albo nie mam siły otworzyć komputera.”

O: „Wiem, wiem. Dostaniesz wtedy smsa, że masz maila.” – uśmiechnął się krótko.

P: „Musimy to przetrwać, a w przyszłym roku będzie już lepiej. Będziesz miała więcej urlopu.” – dostrzegłam błysk w oku.

O: „Co kombinujesz?”

P: „Jeszcze nic. Ale jak będę coś kombinował, to się dowiesz.”

O: „Ojej, a nie możesz powiedzieć teraz?”

P: „Nie mogę, bo czekam na potwierdzenie. Ale to nie grudzień, następny rok.”

O: „Aaa… No to poczekam.”

P: „Chodź jeszcze na chwilę.”

Przytuliliśmy się już bez zbędnych słów, pocałowaliśmy, pożegnałam się z Joey’em, Ania z Paddym i wsiadłyśmy do auta. Zaczęłyśmy rozmawiać dopiero ze 2 km później. Spojrzałyśmy na siebie, obie miałyśmy smutne miny i obie nas to rozbawiło.

A: „Pożegnania są ciężkie. Nie lubię ich. Jak Wam się zapatruje grudzień?”

O: „Tragicznie. Dopiero spotkamy się w Sylwestra u Angelo.”

A: „Uuuuu, szkoda. Joey ma przyjechać jeszcze przed samymi Świętami na parę dni.”

O: „To zazdroszczę. Może włączymy tę płytę Jima, co?”

Zaczęłyśmy słuchać i sobie coś podśpiewywać, potem Ania zmieniła na jakąś płytę Kelly Family i dałyśmy się ponieść emocjom i zaczęłyśmy śpiewać pełną piersią i aż się spojrzałyśmy na siebie ze zdziwieniem i wybuchnęłyśmy śmiechem.

O: „Śpiewałaś gdzieś?”

A: „Właśnie chciałam o to samo zapytać.”

O: „Ja 2 lata w zespole ludowym.”

A: „A ja 5 lat w chórze.”

O: „Od razu słychać, że coś musiało być na rzeczy – hehe. A Joey wie, że umiesz śpiewać?”

A: „Nie, nie mówiłam mu, bo przy nim i tak by mi było głupio. A Paddy wie?”

O: „Coś Ty! Nie ma mowy, ja bym chyba buzi nie otworzyła przy nim. Nie mówiąc już o wydaniu dźwięku.”

Resztę drogi albo rozmawiałyśmy albo śpiewałyśmy. Co jakiś czas chłopaki do nas dzwonili pytać, gdzie jesteśmy i jak droga. Zdążyłyśmy jeszcze zjeść u Ani kolację i odwiozła mnie na nocny bus, gdzie od razu zasnęłam jak tylko usiadłam. Niespodzianka się udała, ale teraz niestety czekał nas ciężki okres nie widzenia się.