102. Ania – grudzień 2010

Panowie podeszli do nas, ale Ola ich nie zauważyła i nagle odezwał się Paddy, który wystraszył Olę, aż podskoczyła.

P: „To fakt.”

O: „Ale mnie wystraszyłeś.”

P: „Ty wiesz Meike, co oni we trójkę wykombinowali. Joey mnie poprosił, żebyśmy pojechali do Drezna, bo ma jakiś garaż do kupienia, więc chciał, abym mu pomógł. Idę sobie do pokoju w hotelu, a tam Ola.”

Me: „Haha, fajny pomysł.”

P: „Fajny, to mało powiedziane.”

J: „A ja już wyobrażam sobie Twoją minę bracie jak zobaczyłeś Olę w pokoju.”

P: „No przyznam, że byłem zdziwiony, bo jak wyszedłem z pokoju 5 min wcześniej Oli tam nie było.”

A: „A najlepsze jest to, że my byłyśmy na piętrze jak jechaliście na dół.”

O: „Dokładnie i nawet Was słyszałyśmy.”

Me: „Super, a to z jakieś okazji? Ojej, no tak Paddy Ty masz jutro urodziny! Wszystkiego najlepszego.”

P: „Dzięki Meike.”

JV: „Wszystkiego najlepszego Paddy. Nawet Ci te fanki z Polski prezent dały przeze mnie. Gdzieś tu go mam, proszę.”

P: „Dziękuję.” – Paddy od razu rozpakował pakunek. Popatrzyłyśmy z Olą na siebie i wybuchłyśmy śmiechem. Dostał skarpetki z napisem „Mam fajnego ptaszka” i rysunkiem jakiegoś ptaka.

P: „O co chodzi? Co tu jest napisane?”

O: „Lepiej, żebyś nie wiedział.”

J: „Ej no! Ja też jestem ciekawy.” – w końcu Ola powiedziała, o co chodzi, wszyscy uśmiali się okrutnie, a Paddy tylko pokiwał głową z dezaprobatą mrucząc pod nosem „ech, te fanki.”

JV: „Jesteśmy już spakowani do wyjazdu i musimy jechać. Jutro mamy kolejny koncert.”

P: „No tak. To miłego koncertu.”

Me: „Dziewczyny miło było mi Was poznać, szkoda, że tak krótko miałyśmy okazję porozmawiać. Do zobaczenia.”

A: „Nam też było miło Ciebie poznać. Życzę dobrej zabawy na kolejnym koncercie i mam nadzieję, że droga będzie lepsza niż ta dzisiejsza.”

Me: „Ja też mam nadzieję. Wam także życzę miłego dnia jutro i spokojnego powrotu do domu.”

O: „Damy sobie radę. A4 była przejezdna, gorzej chyba Wy macie i Paddy z Josephem.”

P: „Damy radę. Ok. To co? Idziemy?”

J: „Tak. Do zobaczenia. Choć kochanie.”

A: „To do zobaczenia.”

O: „Do widzenia.”

JV: „To cześć wam.”

 Już w samochodzie powiedziałam do Joeya:

A: „Jednak Twój brat mnie nie lubi.”

J: „Cholera. Nie rozumiem, czemu się uparł.”

A: „Przynajmniej nie był niemiły, po prostu mnie ignorował.”

J: „Nie wiem, co gorsze. Może by powiedział, o co mu chodzi, a tak, to bez sensu. Nadal tego nie wiemy.”

P: „Najgorsze jest to, że on chyba sam nie wie, o co mu chodzi.”

J: „Chyba tak, bo od początku mu ciągle coś nie pasowało i to nie chodzi o to, że się martwi. Jestem dorosły i wiem, co robię i z kim się spotykam.”

A: „Proszę Cię, nie denerwuj się. To nie ma sensu, bo jego zachowania nie zmienimy.”

O: „To fakt. Jak ma coś do powiedzenia, to niech przyjdzie, a nie zachowuje się jak rozwydrzony dzieciak.”

J: „Ola, też bym wolał, żeby przyszedł i mi powiedział, a tak, to nie wiem. Choć mam podejrzenia, o co mu chodzi.”

A: „Dobrze, że do Ciebie się normalnie odzywał.”

O: „A ja nadal tego nie rozumiem.”

P: „Kochanie... eeee... tego się nie da zrozumieć. Nawet Ci, którzy go znają nie wiedzą, o co chodzi.”

J: „Ok, a może przejdźmy do innego lepszego tematu, bo mnie to wkurza.”

A: „To jest dobry pomysł.”

J: „A ja znam lepszy temat. Może nam Paddy coś ciekawego opowiesz, bo widzę, że się dużo zmieniło...”

A: „Joey prosiłam Cię kiedyś!”

P: „Haha, a ja nic nie powiem.”

O: „Ale o czym Wy mówicie?"

 P: „A nic, nic, Joey ma marzenia ściętej głowy."

A: „Ale jesteś ciekawski, a Paddy Cię nie wypytuje.”

J: „Bo on taki jest, że się nie pyta kochanie.”

A: „Uszanuj ich prywatność. I zmieniając temat, to właśnie dojechaliśmy do hotelu.”

Wysiedliśmy z auta. Joey zostawił Paddy’ego w spokoju, za to cały czas się wygłupiał i mnie wypytywał o różne rzeczy. Dobrze, że Paddy z Olą poszli od razu do swojego pokoju i już nie słyszeli. Nie mógł zasnąć i nie dał też mi. Najpierw prowadził monolog, bo ja chyba tylko przytakiwałam. Potem stwierdził, że się stęsknił, więc się kochaliśmy. Zasnęliśmy chyba dopiero o trzeciej.