43. Ania – sierpień 2010

Wieczorem tak nas nogi bolały, że myśleliśmy tylko o tym, by odpocząć. Poszliśmy jeszcze tylko coś zjeść, a potem pojechaliśmy do domu. Smutno mi było, że wyjeżdża, ale jednocześnie cieszyłam się z tego weekendu. Leżąc już w łóżku Joseph droczył się ze mną mówiąc, że będę jeszcze żałować, że się nie zdecydowałam. A teraz to będę musiała jeszcze czekać na niego. Śmiałam się z niego, że to raczej on będzie czekać. Smutno nam było, że to koniec weekendu, ale tak musiało być. Wiedziałam, że wolałby zostać ze mną, ale cóż, obowiązki wzywają. Tej nocy niczego nie próbował. Tylko się przytulaliśmy i całowaliśmy i tak było dobrze. Spało się cudownie w jego objęciach, ale niestety trzeba było rano wstawać, bo o 5:30 zadzwonił budzik. Niechętnie wstałam i poszłam zaparzyć kawę. Żal mi było, że już koniec, że Joey musi jechać. Aż mi łzy poleciały. Wtedy przyszedł do kuchni. Powiedział, żebym nie płakała i że coś wymyśli. Potem mnie przytulił. O 6:00 wyszliśmy z domu, pojechał na lotnisko, a ja do pracy. Zadzwonił, jak doleciał do Cork. Pogadaliśmy chwilę i każde wróciło do swoich obowiązków.