67. Narrator – październik 2010

Parę piw później dziewczyny zaczęły rozmawiać po polsku, faceci po hiszpańsku i nikt się nie skarżył na zmianę języków.

O: „Też tak czasem masz, że zupełnie nie wiesz, jak coś po angielsku powiedzieć i wychodzą Ci śmieszne rzeczy?"

A: „Bardzo często tak jest, może teraz już mniej, ale na początku było ciężko."

O: „W Hiszpanii tak miałam, a ten zamiast mi pomagać, to śmiał się ze mnie jak dziecko. A tak odnośnie Hiszpanii, to naprawdę, dziękuję Ci bardzo, że tam byłaś i skojarzyłaś fakty. Byłam uparta jak jasny gwint i  gdyby nie Ty, to nie wiem, jak on by mnie znalazł."

A: „Naprawdę nie ma za co dziękować, polecam się na przyszłość."

O: „Oj, mam nadzieję, że nie będzie już potrzeby na przyszłość i takiej sytuacji, ale w razie co dziękuję. No i teraz ja jestem Twoją dłużniczką, więc w razie czego wal śmiało."

A: „No mam nadzieje, że żadna z nas nie będzie potrzebowała pomocy. A zmieniając temat, byłaś tu już u Paddy’ego?"

O: „Nie, to mój pierwszy raz tutaj. Ale wiesz, miasta nie widziałam, bo Patrick nie chce się pokazywać publicznie póki nie powie rodzinie o mnie, bo pewnie wiesz, że jeszcze nic nie wiedzą."

A: „Wiem, że nie wiedzą, może to i dobrze. Ja poznałam ich siostry bardzo są sympatyczne, ale za to Jim, ach, Joey'a bardzo to irytuje."

O: „Paddy coś wspominał o Jimie, że specyficznie się zachowuje, ale że trzeba mu dać czas. No i wspomniał, że przypiął się Joey'a. Przykre to."

A: „No przykre, kiedyś Joe i Jim byli przyjaciółmi, a teraz nie potrafią się dogadać."

O: „Mam nadzieję, że Jimmy będzie się normalnie zachowywał, bo powiem Ci, mam obawy przed poznaniem akurat jego osoby."

A: „No z tego co Joseph mi mówił, to Jim twierdzi, że on się martwi. Tylko dziękuję za taką formę martwienia się."

Właśnie podeszli panowie z kolejnym piwem w ręce.

J: „A o czym rozmawiacie?"

A: „A o Tobie."

O: „I o Tobie." - powiedziała Ola wskazując na Patricka.

P: „Mówiłem, że tak będzie bracie, mówiłem."

A: „Bardzo dobrze! Wy też rozmawiacie na bank o nas, a my nic nie rozumiemy. Jesteśmy kwita!"

Roześmiali się wszyscy i przy kolejnym piwie zaczęli opowiadać sobie historie jak się poznali, jak potem spotykali, trochę o dzieciństwie, o plątającym się języku Josepha przez telefon - Paddy się zdziwił, że wtedy już Joe dzwonił do Ani, a przecież był na tym spotkaniu i nic nie skojarzył, o gitarze na wycieczce w Hiszpanii i wielu innych. Nie raz popłakali się ze śmiechu. Tak dobrze się razem bawili, że zrobiło się późno. Wszyscy dość dużo wypili, a Joey’owi język się plątał. Ann powiedziała do Joey'a:

A: „Joey musimy iść, późno już."

J: „Ale mi się nie chce iść, jestem pijany."

A: „No co Ty? Nie możemy przeszkadzać."

J: „Ale ja nigdzie kochanie nie idę." - I zwracając się do Patricka powiedział – „Paddy, dasz nam jakiś koc i się prześpimy na kanapie, dobra? Nie czuję się na siłach, żeby wracać do domu."

P: „Yyyyy, nooooo, tak, pewnie."

J: „To dziękuje, bo chyba zbyt się upiłem. Haha, ale jestem zabawny hehe."

A: „Ty rzeczywiście zbyt dużo wypiłeś, jakoś Ci się język plącze"

J: „Tak, ale mam dobry humor, hahaha."

Ann sceptycznie popatrzyła na Josepha, ale ani Paddy, ani Ola tego nie zauważyli, bo patrzyli na siebie.