72. Ola – październik 2010

Zapomnieliśmy nastawić budzik, więc zwlekliśmy się dopiero o 10. Byłam pierwsza i zaczęłam smyrać Patricka palcem po nosie. Otworzył oczy i udał zdziwienie.

O: „Dzień dobry kochanie. Co taki zdziwiony?”

P: „Dzień dobry kochanie. To jest niesamowite. Budzę się, otwieram oczy i widzę Ciebie.”

O: „Fajne uczucie. Idę pod prysznic, ale uprzedzam, że zabieram Twoją koszulę.”

Z łazienki wyszłam w jego koszuli, która sięgała mi za pupę, a że z wczorajszych emocji było mi gorąco, to nawet włosów nie suszyłam. Patrick wszedł pod prysznic i prawie w tej samej chwili usłyszałam dzwonek do drzwi. Zamarłam. Krzyknęłam pod drzwiami łazienki, że ktoś dzwoni.

P: „To kurier, możesz otworzyć. Czekam na przesyłkę.”

Idąc już do drzwi krzyknęłam właściwie sama do siebie „to u Was jeżdżą kurierzy w niedziele?”, ale Patrick chyba usłyszał i w momencie otwierania drzwi doszło mnie z łazienki „fuck” i jeszcze coś, ale nie dosłyszałam więcej, bo stanęłam oko w oko z Patricią. Serce mi zamarło. Ona była z kolei tak zdziwiona, że spojrzała na numer mieszkania, potem na mnie i znowu na numer. Odzyskałam w końcu mowę:

O: „Cześć, to dobry numer. Wejdź proszę, Patrick jest w łazience.”

Patricia wydukała tylko „hi” i weszła.

O: „Rozgość się proszę i daj mi chwilę.” – powiedziałam do niej, a do Patricka pod łazienką krzyknęłam: „To nie kurier tylko Twoja siostra.”

P: „Damn it! Która?”

O: „Patricia.”

P: „Thanks to.”

Założyłam spodnie i usiadłam obok niej na sofie. Czułam się strasznie głupio.

O: „Przepraszam, strasznie głupio wyszło. Miałyśmy poznać się normalnie.”

Pt: „Wybacz moje zdziwienie, ale zupełnie nie spodziewałam się, że zastanę tu dziewczynę. Tzn. nie to, że to źle, tylko nic mi nie powiedział. To do Ciebie on tak ciągle dzwoni i pisze?” – uśmiechnęła się.

O: „Tak, to do mnie. Kurczę, ale głupio wyszło.”

Pt: „Nie przejmuj się. A ja nawet się nie przedstawiłam. Patricia, bardzo mi miło.”

O: „Ola, mi również.”

Wtedy wyszedł Paddy tylko w spodniach i z ręcznikiem na szyi.

P: „Hi Sis, znasz już moją dziewczynę?” – przeczesał ręką włosy.

Pt: „Hi Bro, zdążyłyśmy się już poznać.”

P: „Sorry Pat, głupio wyszło. Nie mówiłem jeszcze nikomu. Im mniej ludzi wie, tym lepiej. Tak ustaliliśmy na razie z Olą.”

Pt: „Nie szkodzi. To ja przepraszam, że wpadłam bez zapowiedzi w takim razie.” – wszystkim nam było niezręcznie.

O: „A ja się zdziwiłam, że u Was jeżdżą kurierzy w niedziele.”

Spojrzeliśmy po sobie i wszyscy troje wybuchnęliśmy śmiechem. Napięcie opadło.

Pt: „No to jak już wiem, to zdradźcie coś. Jak się poznaliście, kiedy?”

P: „Tylko się ubiorę.”

O: „A ja zrobię coś do picia: kawa czy herbata?”

Wszyscy wybrali kawę, więc zaczęłam robić, a Patricia spytała mnie czy często tu bywam. Powiedziałam, że to pierwszy raz, że to Patrick lata do mnie. Wtedy wrócił już ubrany Paddy.

P: „Ola wybrała się na tę samą wycieczkę, co ja, do Hiszpanii. Usiadła koło mnie w autokarze, po jakimś czasie zaczęliśmy rozmawiać. A ona ma taki cute laugh, że zaraża wszystkich wkoło. I mnie też zaraziła. I tak to wyszło.”

Pt: „To żeś się naopowiadał. To Wy się znacie już tyle czasu i pary z ust nie puściłeś?” – Paddy wzruszył ramionami z łobuzerskim uśmiechem. – „Ok, ok, nie ciągnę za język.”

P: „To dobrze. A Ola była na Twoim koncercie w Krakowie, bo jest z Polski.”

Pt: „Tak? Niemożliwe!”

O: „Jechałam ze znajomymi na weekend do Krakowa i zobaczyłam, że jest Twój koncert, to poszłam z kolegą.”

Pt: „No nieźle no!”

O: „No! A na dodatek się wczoraj zgadałyśmy z Ann, że ona też tam była i że nawet razem wracałyście.”

Pt: „To Ty znasz Ann?”

O: „Oooops, no znam.” – spojrzałam na Patricka z niemą prośbą o pomoc.

P: „Mieliśmy wczoraj małe spotkanie z Joe i Ann.”

Pt: „No ładnie! To Wy tu razem z Joey’em spiskujecie, a ja poznaję Wasze dziewczyny przypadkiem!”

P: „No tak jakoś wyszło. Tylko mam prośbę…”

Pt: „Dobrze, dobrze, nikomu nie powiem.”

P: „Dzięki.”

Pt: „Ale następnym razem, jak będziesz Olu w Kolonii, to musicie nas odwiedzić.”

O: „Skoro zapraszasz, to pewnie, a jak będziesz znowu na koncercie w Polsce, to pamiętaj o Warszawie.”

P: „Ach, te kobiety…”

Pt: „No co? Będzie okazja bliżej się poznać.”

P: „Dobrze, dobrze. A właśnie, miałaś jakąś sprawę do mnie?”

Pt: „Tak, ale to nic pilnego, wpadnę na spokojnie kiedyś, a teraz nie będę Wam przeszkadzać. Zbieram się. Dzięki za kawę.”

Patricia aż mnie uściskała na pożegnanie mówiąc „Bardzo miło było Cię poznać.”

O: „Ciebie również. To do następnego razu.”

Paddy odprowadził ją do drzwi i zdążyłam zauważyć, że uniosła kciuk do góry. Gdy drzwi się za nią zamknęły Patrick przeczesał ręką włosy, usiadł obok na sofie, spojrzał na mnie i wybuchnęliśmy niepohamowanym śmiechem.

P: „Jak jej otworzyłaś?”

O: „W Twojej koszuli mądralo! Kurierzy w niedzielę, no!” – spoważniał, spojrzał mi w oczy i aż się położył trzymając ze śmiechu za brzuch.

P: „To sobie Patricia pomyśli! Ale zabawna sytuacja!”

O: „Ona była tak zdziwiona, że patrzyła to na mnie, to na numer mieszkania i znowu na mnie i znowu na numer. No przestań już!”

Brzuchy nas bolały od śmiechu, ale niestety nadszedł czas mojego pakowania. Paddy zrobił się strasznie smutny, chciał ze mną jechać na lotnisko w przypływie słabości, ale wiedziałam, jaki ma do tego stosunek, więc prosiłam, żeby został. Nie wiedzieliśmy, kiedy przyleci, bo dopiero po środowym spotkaniu miał mieć jakąś jasność w swoich i zespołu planach. Nie mogliśmy się rozstać, całował mnie ze 4 razy, a na koniec przesłał swój niebiański uśmiech i znowu posmutniał.