46. Ola – wrzesień 2010

Do domu wróciłam przed ostatnim pociągiem, ogarnęłam z grubsza i czekałam na wtorek, aby znowu móc być z Patrickiem. Rano kupiłam mu bilet, umówiliśmy się na stacji, która była blisko hotelu i mojej pracy. Na peron weszłam w ostatniej chwili i zdążyłam go jedynie zgarnąć do pociągu. Na wstępie pochwalił się, że kupił wino, które lubię, a nawet dwa. Oprowadziłam go po domu i naokoło. Powiedział, że jest bardzo przytulny, ładnie urządzony i ciepły. Podczas gotowania mieliśmy dobre nastroje, a wino jeszcze bardziej nas nakręcało. Jedzonko wyszło bardzo dobre. Pokazałam zdjęcia domu przed remontem, chwaliłam się, co sama zrobiłam, był pod wrażeniem. Zaoferował pomoc, jakbym miała z czymś problem, bardzo miło mi się zrobiło z tego powodu. Siedzieliśmy przy winie i muzyce, w końcu chciałam poruszyć temat zbliżającego się wesela.

O: „Patrick, chciałabym o czymś porozmawiać. Mówiłam Ci, że ten mój kolega Tomek się żeni. Będzie wesele, na które jestem zaproszona z osobą towarzyszącą. Bardzo bym chciała, żebyś poszedł ze mną, ale wiem, że nie będziesz mógł, więc czy…”

Patrick się zdziwił i spytał:

P: „Dlaczego nie będę mógł?”

O: „A możesz? Tam będzie fotograf, kamerzysta i 140 gości.” – nie ukrywałam zdziwienia.

P: „Wiesz, jeśli jesteśmy razem i Ty masz chęć zaprosić mnie, to ja chętnie pójdę z Tobą na tę imprezę.”

O: „Czy Ty sobie nie żartujesz?”

P: „No nie żartuję. Wiem, że będzie aparat i kamera, ale po pierwsze nie muszę się tak często pokazywać w kamerze, po drugie nikt nie wie, że opuściłem zakon, więc nikt się mnie nie spodziewa, a już na pewno nie w takim miejscu. Pomyślą, że jestem podobny i tyle.” – wybałuszyłam oczy i otworzyłam buzię szeroko.

P: „No co?” – łobuzersko się uśmiechnął, ja nadal byłam oszołomiona.

O: „Na lotnisko wchodzimy osobno, a tu nagle idziesz ze mną na wesele?”

P: „Lotnisko, to co innego, tam się można mnie spodziewać, a tutaj nie. Nikt nie wpadnie na ten pomysł.”

O: „To pójdziesz ze mną?”

P: „Bardzo chętnie pójdę. Tylko jeszcze powiedz kiedy?”

O: „25 września, w sobotę, ale najlepiej, żebyś był już w piątek. No i pamiętaj o garniturze.”

P: „Nie mam wtedy koncertu, więc spoko.”

O: „Patrick!” – krzyknęłam, aż się wzdrygnął – „Idziesz ze mną na wesele! No nie spodziewałam się! Ale niespodzianka!” – zaczęłam go ściskać z radości.

O: „Chodź do komputera, pokażę Ci zdjęcia z wesel, na których byłam, zobaczysz jak taka impreza wygląda.”

Zaczęłam opowiadać o naszych tradycjach związanych ze ślubem i weselem. Pokazałam też fotki z wesela, na którym byłam z Tomkiem. Pytał czy on był moim chłopakiem, ale wyjaśniłam, że jak się jest singlem, to zabiera się na takie imprezy kolegę/koleżankę ze sobą, żeby mieć się z kim bawić. Mocno się zajęliśmy tym oglądaniem fotek, śmialiśmy się co chwilę i nie zauważyliśmy, kiedy odjechał ostatni pociąg. W końcu spojrzałam na zegarek, zrobiłam wielkie oczy i powiedziałam:

O: „O matko! Zobacz, która godzina! Właśnie odjechał ostatni pociąg!”

P: „Uuuuaaaaaa. A nic innego tu nie jeździ?”

O: „Busy jeżdżą, ale też już za późno. A po winie żadne z nas nie może prowadzić.”

P: „No to taksówka. Zamówisz mi?”

O: „To nie jest dobry pomysł. Tu nie ma taksówek, musiałaby jechać aż z Warszawy, a to jednak jest spory koszt.”

Patrick się zmieszał, przeczesał ręką włosy, nie wiedział, co ma powiedzieć, więc w końcu ja nieśmiało zaproponowałam:

O: „Trudno, przegapiliśmy pociąg, więc będziesz spał u mnie na sofie.” – popatrzył na mnie czy mówię poważnie.