74. Ola – październik 2010

W taksówce miałam czas na przemyślenia. Cieszyłam się, że wyszło jak wyszło. Znowu Ania i Joseph nam pomogli. Oni pewnie sobie myślą, że nam pomogli bardziej. A my sobie szliśmy własnym trybem, powoli, tak, jak tego chcieliśmy. Dobrze, że Patrick nie wkurzył się na Patricię tylko obrócił wszystko w żart. A ja idąc po hali lotniska miałam cały czas uśmiech na twarzy, odprawiłam się i usiadłam w samolocie z błogą miną. Myślami byłam cały czas w mieszkaniu Patricka. Przypominałam sobie wszystkie chwile bardzo dokładnie. Zadzwoniłam do Magdy powiedzieć, że będę ok. 18 w Warszawie, miałam spać u niej, żeby wszystko opowiedzieć. Śmiałam się do telefonu mówiąc „Patrick jest cudowny.” Ktoś siadał obok, więc chowając telefon zmierzyłam pasażera wzrokiem i o mało nie dostałam zawału, gdy zobaczyłam sadowiącego się obok Patricka! Omal nie wrzasnęłam! Ale wiedziałam, że muszę się powstrzymać. Rozłożył gazetę, którą trzymał, udawał, że czyta, a ja widziałam, że trzęsie się ze śmiechu. Żeby nie wyglądało głupio, że śmieję się sama do siebie, to zadzwoniłam do Magdy i od razu w słuchawkę powiedziałam:

O: „Magda, on ze mną leci.”

M: „Jak to z Tobą leci?”

O: „No leci ze mną! Hahaha! Nie mogę! Patrzę, a siada sobie obok mnie w samolocie. No nie wytrzymam ze śmiechu.”

M: „To co? Pewnie wracacie do domu? Zawieźć Was?”

O: „A mogłabyś? Gdybym wiedziała, to wzięłabym swoje auto.”

M: „Jasne, będę tam, gdzie zwykle.”

Nie odzywaliśmy się ani słowem do siebie tylko trzęśliśmy ze śmiechu, póki nie ochłonęliśmy. Potem on czytał jednak tą gazetę, ja słuchałam muzyki, patrzyłam w okno i rozmyślałam. Ale czułam, że często on spogląda na mnie i że często nawet zawiesza wzrok na dłużej. Przy wysiadaniu spytał tylko szeptem czy będzie Magda i jakim autem. Wszedł do samochodu po mnie i zaczęliśmy się śmiać, a Magda razem z nami.

O: „No Ty to masz pomysły!”

P: „Dobre, nie? Przynajmniej niespodzianka się udała.”

O: „O mało nie padłam w tym samolocie.”

P: „Żebyś Ty widziała swoją minę.”

M: „I tym razem, to ja nic nie wiedziałam.”

O: „Szalony! Będziesz mi robił takie niespodzianki ciągle?”

P: „Już Ci mówiłem, że kiedy nadarzy się okazja, to tak.”

Magda nawet nie wchodziła, zawróciła do Warszawy. Zaczęliśmy przygotowywać się do snu i całkiem poważnie powiedziałam, żeby rozłożył sobie swoje łóżko, a on popatrzył na mnie niepewnie i powiedział:

P: „Myślałem, że będę spać z Tobą.”

O: „No, skoro nalegasz…” – zrobiłam minę cwaniaka.

P: „Ola!” – dał mi kuksańca w bok – „Już myślałem, że Ty tak poważnie.”

O: „A mówiłam, że nam się spodoba?”

P: „Mówiłaś, mówiłaś. Mi się spodobało bardzo.”

O: „To jednak dobrze, że mam duże łóżko.”

Chciałam go jeszcze spytać o jedną rzecz, co zauważył i podniósł pytająco brwi do góry.

O: „Dziś niedziela, a Ty nie byłeś w kościele.”

P: „Tak, zgadza się. Nie dało rady dzisiaj, bo byś się domyśliła, że coś kombinuję, jakbym poszedł rano. Jutro pójdę na 8 u Ciebie.”

O: „A skąd wiesz, że msze są o 8.”

P: „Pół godziny wcześniej biją dzwony, poza tym zawsze chodzę tu na msze na 8.”

O: „Naprawdę? Nic mi nie mówiłeś.”

Wtedy zadzwonił telefon i widząc na wyświetlaczu Tomka przypomniałam sobie, że mamy w poniedziałek próbę. Spojrzałam na Patricka mówiąc „o nie” i odebrałam. Nie mogliśmy przełożyć próby, bo zbliżał się konkurs, trenerka by nam głowy urwała, ale spytałam czy Paddy może iść ze mną. Tomek nie miał nic przeciwko, o ile się skoncentruję.

O: „Paddy, zapomniałam przez to wszystko, że mam jutro próbę z Tomkiem. Nie mogę nie iść, ale jak chcesz, to możesz pójść ze mną. Przepraszam, będziesz się pewnie nudził.”

P: „Oooo, pójdę, pójdę… I chętnie się poprzyglądam, co Wy na tych próbach robicie.”

O: „ Ha ha ha! Bardzo śmieszne! Ale będziesz siedzieć w kąciku i udawać, że Cię tam nie ma, bo muszę się skoncentrować.”