70. Ola – październik 2010

Zaszła ta niemiła sytuacja z telefonem od byłej żony Josepha. Zebrali się prędko, bo Joey miał jechać po syna i gdy drzwi się za nimi zamknęły, Paddy spojrzał na mnie, przeczesał włosy i powiedział:

P: „Niewesoło, co?”

O: „No niewesoło. Nie mówiłeś, że to aż tak poważne.”

P: „Sam nie wiedziałem, póki nie zobaczyłem tej sceny. Joe opowiadał trochę, ale do głowy by mi nie przyszło, że to aż takie stadium.” – znowu przeczesał włosy, widziałam, że się martwi, więc gdy usiadł, to pogłaskałam go po głowie.

O: „Najgorsze jest to, że dziecko niczemu nie winne i pewnie słyszy, jak rodzice się kłócą i że mama nie pozwala się widywać z tatą.”

P: „Dokładnie. Ale słyszałaś jak Joey podniósł głos? To nie w jego stylu. Tanja musiała się nieźle drzeć.”

O: „Nie znam na tyle Joey’a, żeby to stwierdzić, ale wiesz, co zauważyłam? Chyba jedyny dobry aspekt tego wszystkiego.”

P: „Co?” – uniósł brwi.

O: „Jak Ania na niego działa! Widać, że jest w temacie, gdy tylko poszła do Joe, ten od razu spuścił z tonu.”

P: „Fakt, masz rację! Też zwróciłem na to uwagę. Cieszę się, że im się układa. Joe bardzo przeżywał tę całą sytuację z Tanją i rozwód.”

O: „A on na pewno cieszy się, że i Tobie się układa.” – na to uśmiechnął się i pokiwał potakująco głową – „I to jest najważniejsze w rodzinie! Wsparcie!”

P: „Oj, żebyś wiedziała. A jeśli ma się tyle rodzeństwa, to w ogóle super.”

O: „Nooo… O masz! Z tego wszystkiego nawet maila od Ani nie wzięłam, a miałyśmy się wymienić rano. Poproś Josepha, ok? Oczywiście jak już się ogarnie po tej sytuacji.”

P: „Ok, mogę poprosić, ale nie wiem, czy chcę, bo będziecie o nas pisać.” – uśmiechnęłam się szelmowsko i zostawiłam to bez odpowiedzi. Rozmawialiśmy o różnych rzeczach, aż nagle ni z tego ni z owego Patrick zaczął temat swojej muzyki.

P: „Ola, znasz ‘In Exile’?”

O: „Jak to leci? Zanuć, bo po tytule nie kojarzę.”

P: „To nie znasz.” – uśmiechnął się kpiąco.

O: „Ale skąd wiesz? Jak mi zanucisz, to może skojarzę?”

P: „Stąd wiem, bo to tytuł płyty, nie piosenki.”

O: „Aaa, chyba, że tak. A to też z Waszych zbiorów?”

P: „Nie. To mój pierwszy solowy album.” – mówiąc to poszedł po gitarę.

O: „Naprawdę? I ja nic nie wiem? I nie dostałam jej jeszcze w prezencie? No wiesz co!”

P: „No właśnie wiem. Dlatego postanowiłem Ci trochę zagrać.”

O: „Cudownie! To dopiero niespodzianka.” – usadowiłam się obok niego na sofie.

Zaczął grać i po każdym utworze opowiadał trochę o nim, jak tworzył, skąd pomysł na tekst. Zaczął od „Rain of Roses” i „Search for truth”. Potem była szybsza „Movie”, w końcu chciał mi zagrać swoją ulubioną napisaną z myślą o Matce Boskiej. Pierwsze dźwięki gitary były piękne, a on tak precyzyjnie grał, że aż miałam ciarki. Było to „Thanking Blessed Mary.” Pod koniec napłynęły mi łzy, widział to, ale zagrał do końca.

P: „Widać, że jesteś bardzo wrażliwa na muzykę.”

O: „To było piękne.” – nic więcej nie powiedziałam.

P: „Dziękuję. Zrozumiałaś tekst?”

O: „Tak, ale nie wszystko.”

Rozmawialiśmy o tej piosence ze 20 min, ale potem poprosiłam, żeby zagrał coś, co znam, a jednocześnie coś szybkiego. Powiedziałam, że skończyłam fanowanie na płycie „From their hearts”, więc wybrał i zagrał „I feel love”. Znałam melodię i refren, a zwrotki coś tam powoli mi się przypominały, klaskałam za to w rytm. Patrick zaczął wykrzywiać szyję, powiedział, że w między czasie skręcił się za mocno. Wstałam i zaczęłam mu masować kark i szyję.

P: „Niiiiice…” – aż przestał grać – „Skąd Ty tak umiesz?”

O: „Nie wiem, ale wszyscy mówią, że mam dobrą rękę do masaży. A Ty graj dalej.”

P: „Nie mogę się skupić.”

O: „A teraz?” – pochyliłam się i cmoknęłam go w kark, a potem w ucho.

P: „Teraz, to tym bardziej.”

O: „No, ale zagraj, proszę.” – zaczął znowu „I feel love”, a ja swoje CMOK w kark, CMOK w ucho, CMOK w kark, CMOK w drugie ucho.

P: „Bo do Ciebie wstanę.” – zachichotałam, ale grał dalej.

Zaprzestałam całkiem masażu i a to całowałam po karku i szyi, a to głaskałam po włosach. W końcu poderwał się z kanapy z prędkością geparda, ja zaczęłam uciekać, złapał mnie i namiętnie pocałował, co ja odwzajemniłam, po czym znowu zaczęłam uciekać między meblami. Ganialiśmy się jak dzieci. Chciałam się schować w sypialni i zamknąć na klucz, ale był szybszy i nie zdążyłam. Uchachani i nieco zgrzani uśmiechaliśmy się do siebie i tym razem, to ja podeszłam i pocałowałam. Nie pozostał dłużny. Całował i całował i całował… Doszedł do szyi i chciał pocałować w ramię, ale blokowała go jego własna koszula, więc odpiął guzik, potem drugi.

O: „Paddy, I will faint!”

Nie odpowiedział tylko posadził mnie na łóżku. Kontynuowaliśmy całowanie powoli rozpinając guziki swoich koszul. Było nieziemsko, obłędnie i bardzo romantycznie. Czułam, że Patrick się ośmielił i że oboje chcemy poznać ciała tych drugich. Nie chcieliśmy iść na całość, to nam całkowicie wystarczało. Byliśmy do połowy nadzy i uczyliśmy się siebie nawzajem. Powoli, nigdzie się nie spiesząc. Gdy zrzuciliśmy spodnie przytuliliśmy się mocno i tak trwaliśmy. Nikt nic nie mówił, było błogo… W końcu Paddy obudził mnie w środku nocy, że trzeba zgasić światło w pokoju i iść spać. Zrobiłam szybką, wieczorną toaletę, ubrałam się w sexy pidżamę, Paddy został tylko w bokserkach i tym razem już mocno przytuleni zasnęliśmy momentalnie.