73. Ania – październik 2010

Chyba o 8 się przebudziłam i usłyszałam kroki. To Leon się wyspał i przyszedł do nas. Powiedział, że jest strasznie głodny. Poszłam z nim do kuchni, nalałam mleko do miseczki i dałam mu płatki. Ja się budziłam powoli pijąc kawę, a on cały czas mi o czymś opowiadał. Buzia mu się nie zamykała. Oczywiście nie przeszkadzało mi to, bo tym sposobem poznawałam go, choć połowy z tego co opowiadał nie rozumiałam. Około 9:30 obudził się Joey, który szybko dostał ode mnie kawę i śniadanie. Po śniadaniu poszliśmy na spacer, by mały się wybiegał i przewietrzył. Szliśmy sobie objęci i rozmawialiśmy, a Leon biegał, zbierał liście, którymi nas obsypywał. Bardzo go to rozśmieszyło, a my uśmiechaliśmy się tylko. Gdy wróciliśmy do domu poszłam zrobić obiad, a Joseph z Leonem zrobili tor z wszystkiego co się dało dla dwóch sterowanych samochodów. Urządzili sobie wyścigi. Obydwaj byli do siebie tak podobni, nawet tak samo się denerwowali jak samochodzik wypadł z toru, albo pojechał inaczej niż by któryś z nich chciał. Wyglądali rewelacyjnie razem, aż im zrobiłam zdjęcia. Śmiali się cały czas, aż ja miałam z nich świetną zabawę. Jedna tylko rzecz nie dawała mi się cieszyć do końca, bo o 19 miałam samolot. Nie wiedziałam bowiem, kiedy się znowu zobaczymy, bo Joseph miał teraz dużo zajęć, zawody i próby. Po obiedzie pojechaliśmy na lotnisko. Mały w samochodzie w ogóle się nie odzywał i o nic nie pytał, ale widać było, że jest smutny. Odprowadzili mnie do odprawy. Gdy się żegnaliśmy Joseph zauważył, że jesteśmy obserwowani przez grupkę dziewczyn. Gdybyśmy byli sami, to po prostu jak dotąd byśmy to zignorowali, ale Leon był z nami. Stanęliśmy więc tak by było widać mój tył, Leona wcale, a tylko mogły widzieć Joeya, ale on miał czapkę na głowie. Nie zrobiły zdjęć tylko obserwowały, chyba nie do końca wierząc, że to Joey. My nie chcieliśmy tego przedłużać, więc szybko się pożegnaliśmy. Poszłam dalej sama, a oni do domu.