45. Ola – sierpień 2010

O: „Cześć, idziemy na obiad?”

P: „Nie jestem głodny.”

O: „Aha, wolisz spacer?”

P: „Może być.” – ruszył w stronę alejki.

O: „A co się stało?”

P: „Nie wiem.”

O: „Jak to, nie wiesz?”

P: „Bo może Ty mi powiesz?” – zgłupiałam po tym do reszty, nie wiedziałam, o co mu chodzi.

O: „Patrick, czy Ty możesz wysławiać się jaśniej?”

P: „Tak, mogę.” – widziałam, że był poddenerwowany – „Chcę Ci zrobić niespodziankę i dać Ci buziaka po pracy, a przed tym jak będziesz coś załatwiać. Czekam sobie pod budynkiem, a Ty o 16 wylatujesz jak torpeda, całujesz się z jakimś gościem, wsiadasz z nim do auta i odjeżdżasz. Nawet mnie nie zauważyłaś.”

Przez chwilę musiałam się zastanowić jak zareagować i co odpowiedzieć, ale jednak śmiech był silniejszy ode mnie. Patrick jeszcze mocniej spochmurniał.

O: „Przepraszam, ale sytuacja jest tak zabawna, że nie mogę się opanować.” – próbowałam przestać się śmiać – „Nie wiedziałam, że Patrick Kelly jest takim zazdrośnikiem.”

P: „A Ty, jakbyś zobaczyła taką scenę, to byś nie była?”

O: „Nie wiem, może bym była. Ale najpierw bym Ciebie spytała, o co chodzi, a nie robiła od razu wyrzuty. Już Ci mówię. Ten gość, to Tomek, kolega ze studiów. Za miesiąc żeni się z moją koleżanką i to ja ich zapoznałam. Dzisiaj pomagałam im w przygotowaniach do ślubu, dlatego nie mogłam się z Tobą spotkać wcześniej, bo obiecałam im to już dawno temu. I co Ty na to?” – nie chciałam, żeby nasza rozmowa brzmiała jak sprzeczka, więc przybrałam wesoły, pozytywny ton.

P: „No… Trochę mi głupio.” – przeczesał włosy – „Trochę sobie za bardzo wyobraziłem. Ale przecież on Cię przytulił i dał CMOKa.”

O: „Patrick, my w Polsce jesteśmy bardzo serdeczni i jeśli jest jakaś grupa znajomych, to każdy z każdym się tak wita. Dziewczyny z chłopakami też. To jest normalne.”

P: „Ola, strasznie mi głupio w takim razie. Nie wiedziałem, że tu tak jest i jak zobaczyłem taką scenę, to mnie wryło. Przepraszam Cię.”

O: „No nic nie szkodzi, ale na drugi raz, to zapytaj mnie najpierw, a nie dopowiadaj sobie Bóg wie czego, bo pewnie nie raz będzie u nas widać różnice kulturowe.”

P: „Nie gniewasz się na mnie?” – minę miał zbitego psa. Podeszłam bliżej, zarzuciłam mu ręce na szyję, on od razu objął mnie w pasie, oparłam czoło o czoło i powiedziałam:

O: „Nie gniewam się. Nie myślmy już o tym.”

Delikatnie pocałowałam go w czoło, a on dosłownie wycałował mnie po twarzy.

P: „Przepraszam. Dopiero co sobie wszystko wyjaśniliśmy i zaczynało być tak jak być powinno, a ja tak wyskoczyłem.”

O: „Ale po co o tym jeszcze mówisz? Zapomnijmy o tym. Czy teraz jesteś głodny?”

P: „Jesteś niesamowita. Tak, teraz możemy iść zjeść. I już nie będę o tym mówić.”

O: „Dobrze. To zmieniając temat zapraszam Cię jutro do siebie na obiad. Tylko jak wiesz nie będę miała czasu, aby go zrobić, więc zrobimy go razem.”

P: „Nie ma problemu. Cieszę się, że zobaczę jak mieszkasz.”

O: „To jest mały dom, ale przynajmniej mieszkam sama.”

P: „Pamiętam. Opowiadałaś mi w Hiszpanii.”