57. Narrator – wrzesień 2010

Przy kolejnych dwóch piwkach Patrick opowiedział z kolei swoją historię począwszy od Hiszpanii, przez pomoc Josepha i Ann do obecnej chwili. Gdy skończył, skończyło się też piwo.

J: „A mówiłeś, że skrzynka, to za dużo. Idziemy do sklepu?”

P: „Idziemy, idziemy, tylko, żebyśmy się nie spili.”

J: „Eee, tak źle nie będzie, damy radę.”

P: „No fakt, nie czuję jeszcze w głowie. Chodźmy do nocnego.”

Po drodze gadali o zwykłych, codziennych sprawach, po półgodzinie byli już z powrotem i kontynuowali rozpoczętą rozmowę.

P: „Na czym to stanęliśmy?”

J: „Na tym, że idziesz na wesele.”

P: „No idę, idę, ale teraz zaczynam się bać.”

J: „Ale czego Ty się boisz?”

P: „Tego, że ktoś mnie rozpozna.”

J: „Nie przesadzaj.”

P: „Wiem, prędzej czy później i tak to nastąpi.”

J: „Spokojnie, wszystko się ułoży. Swoją drogą, cieszę się, że wyszedłeś z zakonu i wreszcie zaczynasz żyć normalnie.”

P: „Nie wiem, co by było, gdybym jej nie poznał w Hiszpanii.”

J: „Ale co? Zostałbyś tam?”

P: „Nie wiem.”

J: „Nie wiesz?”

P: „Heh, no nie wiem. Olę poznałem pierwszego dnia i mimo, że broniłem się przed uczuciem, to od tamtego momentu zacząłem myśleć czy jednak nie opuścić zakonu. I nie przypuszczałem, że to z jej powodu. Sam siebie oszukiwałem. Myślałem, że po prostu mam fajną kompankę podróży. Jak ona się śmiała, to i ja miałem uśmiech na twarzy.”

J: „Może to jest właśnie to? Może tak miało być? Może to przeznaczenie?”

P: „Joey, to jest to! Naprawdę to czuję. Po raz pierwszy w życiu.”

J: „To jest najważniejsze. A ja mam to samo z Ann.”

P: „Kurczę, naprawdę się cieszę. Przez telefon miała bardzo miły głos i mam nadzieję, że wkrótce ją poznam.”

J: „Ann też bardzo chce poznać Ciebie i Olę, więc może zorganizujemy jakieś spotkanie tylko we czworo?”

P: „To jest genialny pomysł. Mam zamiar zaprosić Olę w październiku do Kolonii, to może Ty też zaprosisz Ann i zorganizujemy im spotkanie? Ale tak, żeby nie wiedziały.”

J: „Całkiem niegłupi pomysł.”

P: „Co dwie głowy, to nie jedna. Właśnie, nie mówisz jak Ci się podobają nowe meble?”

J: „Ładne, stylowe, ale łóżko w sypialni, to chyba za małe na dwie osoby?” – spytał Joey z szelmowskim uśmiechem na twarzy. Paddy przeczesał włosy i nieco skrępowany powiedział:

P: „Wiesz, na razie to nie jest potrzebne.”

J: „Nie? To gdzie Ty śpisz, jak jedziesz do Warszawy?”

P: „Na początku spałem w hotelu, ale ostatnio jak byłem zatrzymałem się u Oli.”

J: „No i?”

P: „No i… śpię u niej na sofie.”

Joey się roześmiał zdziwiony.

J: „Na sofie, poważnie mówisz? Dlaczego?”

P: „No… bo… eee…”

J: „Stary, ile Ty masz lat? Masz tu  browar na rozluźnienie.”

P: „Dzięki. Ale jak już tak gadamy, to powiem Ci. Ech… Jednak 6 lat w zakonie daje mi teraz znać. Najzwyczajniej w świecie się boję.”
J: „Stary masz prawo się bać, to naturalne. Może porozmawiaj z Olą o tym? Ona na pewno zrozumie.”
P: „Rozmawialiśmy o tym, chociaż było cholernie trudno i ja wiem, że ona to rozumie, ale mnie samemu z tym nie jest łatwo.”
J: „Ale tego się nie zapomina, poradzisz sobie. Tylko pozwól, aby do takiej sytuacji doszło, bo jak Cię znam nawet nie pozwalasz.”
P: „Oj bracie, no znasz mnie, znasz... Wiem, że się nie zapomina, ale wiesz, o co mi chodzi. Że ja... no.. że... zawiodę rozumiesz?”
J: „Ale dlaczego masz zawieść? No w to wątpię....Dopuść do tego i sam zobaczysz, że nie zawiedziesz.”
P: „Nie zamierzam żyć w celibacie, ale to jeszcze nie teraz, z resztą wiesz, ona też nie chce tak od razu."
J: „No to o co Ty się martwisz? Wszystko się samo ułoży, obydwoje będziecie mieli ochotę iść do łóżka i samo z siebie wyjdzie, więc nie martw się tym na zapas.”
P: „Była taka sytuacja, ale wiedziałem, że na seks jeszcze za wcześnie, że oboje nie jesteśmy gotowi, a mimo to stchórzyłem, uciekłem i właśnie wtedy wyszła ta nasza rozmowa. Ale w sumie trochę mi odwagi dodałeś. Dzięki. A u Ciebie jak tam? Hehe!"